Schreeuwen

Meer dan een week lang is nu doodangst de soundteack. Gekrijs uit angst heeft hetzelfde effekt als babygehuil: je gaat aan.  Iedere keer corrigeer ik: het is de kermis maar. Toch blijft het wonderlijk dat angst zo aantrekkelijk is. Wel voor een bepaalde doelgroep. Vooral de jeugd. Ouderen heb ik nog niet in de propellor zien stappen. Waarschijnlijk is de doodangst oncomfortabel reëel. De pitch van het krijsen is bijna altijd dezelfde. Hoog, schril. Alleen af en toe hoor ik een dieper geluid. Vrouwen gillen, mannen kreunen.  Bij de valbal, die een bungy jump simuleert hoor ik een verbaasde grom. Op dit gevoel, eng, schrik,  was duidelijk niet gerekend. De cool bleef ondanks dat intact.  Knap staaltje zelfbeheersing.  De mede valster laat het gaan en schrilt de hele rit.  Een veld van angst, zo klinkt de kermis. Ondertussen is er in Glasgow de C.O.P. over klimaat. Daar klinken vooral geruststellende geluiden.  Terwijl het onderwerp toch minstens zo eng is. en krijsen best op zijn plaats zou zijn.

Dit is een button