Ziek

Ramsey Nasr betoogt in  Buitenhof nog een keer dat in het Corona kern team óók een kunstenaar had moeten zitten. Want: mogelijke toekomsten, daar is de kunstenaar nou eenmaal dagelijks mee bezig. Nu is er na een jaar alleen technisch gesproken over het virus. Niet over wat er gebeurt met de maatschappij.. Hij heeft helemaal gelijk. Ineens springt een gedachte over. Niet alleen het individueel lichaam is ziek, het collectief lichaam is het ook. Corona is gevaarlijk omdat de afweermechnismen in het lichaam op hol slaan.  Die moeten gedempt worden. Met het collectief lichaam gebeurt hetzelfde. De afweer tegen alleen maar regels ontregelt het functioneren van ons collectief lichaam. We lijden omdat we verscheurd zijn, geen geheel meer.  We vallen onszelf aan.  Net zo als bij de corona bestrijding in het individuele lichaam moet er kalmte komen. We moeten elkaar gerust stellen. We horen bij elkaar, we komen weer bij elkaar. We zouden het moeten durven zeggen. Het verlangen niet vermommen als terraslust.

Ramsey Nasr

Prijs

Vanwege de Covidmaatregelen is de uitreiking uitgesteld tot eind maart 2021.  Want elkaar kunnen zien en samen het glas heffen is toch feestelijker Het mag niet baten Nog steeds zijn bijeenkomsten niet toegestaan. Daarom maar het digitaal alternatief. De Maaskantprijs is een oeuvre prijs voor iemand die een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de architectuur. Prestigieus. De winnaar, Michelle Provoost, is een kritische, maatschappelijk betrokken architectuur historicus. We openen de Vimeo link. Niets.... Een kwartier na aanvang krijgen we een alternatieve link.  Gekraak, geen beeld. Dan maar naar het Zoom kanaal dat bedoeld is voor de nazit. We zien haar heen en weer lopen en live haar eigen prijsuitreiking missen terwijl we zien dat ze ziet dat we kijken. Uiteindelijk wordt het juryrapport  via Zoom opnieuw voorgelezen en bedankt Michelle met een speech die klinkt als een klok.  De open schermen geven haar een zichtbaar maar ge-mute applaus. Wij heffen in de werkelijkheid van onze huiskamer glas: Michelle gefeliciteerd!

Maaskantprijs 2020

Straatwerk

Hij knikt, het gaat. Mooie wagen! Hij bedankt en spuit verder aan het voorspatbord. De auto is een project. Al wekenlang is hij bezig. De straat is zijn garage. Iets dat vroeger veel voorkwam maar nu uitzonderlijk is. Het mooie aan werk op straat is het praatje. Want dat mag, als voorbijganger mag je de werkman aanspreken. Gaat het goed, wordt mooi, wat ga je er mee doen. Kan allemaal. En het gebeurt. Hij werkt, praat, werkt weer door. Dit is het laatste spatbord. Eigenlijk jammer.

Mag Dat?

Inspraak

De voorzitter opent de vergadering en heet iedereen welkom. Allereerst: de presentielijst. Cirkeltje na cirkeltje klikt even kort de camera aan: aanwezig. ëen cirkel blijft dicht en licht toe: de initialen komen later, dit is de vervanger. De commissievergadering begint en omdat er een inspreker is bij een onderwerp wordt dit agendapunt naar voren gehaald. 'Dan kunt u nu beginnen"nodigt de voorzitter uit. De inspreker spreekt, blijft binnen de toegestane 3 minuten. Daar komen wat digitale handjes, vragen.  Inspreker antwoordt. Er is sprake van suggestie van gelijkheid. Allemaal pratende hoofden voor boekenkasten of schilderijen. Ervaren in het in levende lijve inspreken weet ik dat juist de ongelijkheid onderdeel is van dit democratisch privilege. Juist omdat je geen onderdeel uitmaakt van de raadstafels, apart in een microfoon moet spreken, er nog wachtenden achter je staan, wordt duidelijk dat je de rol van buitenstaander hebt. Je wordt niet geconsulteerd, je protesteert, ageert, meld je omdat je niet gezien bent, niet gehoord. Digitaliteit ontneemt je de theatraliteit van de ongelijkheid. Die goed begrepen ongelijkheid is essentieel voor een functionerende democratie.

Digitale Democratie

Wensdenken

Zo maar ergens op de straat geplakt, de sticker: klaarmetRutte. Denk het niet. 40 stuks zetels werd gisteren tijdens het Eén Vandaag debat voorspeld. Het debat was afschuwelijk, oppervlakkig en navelstaarderig. Geen buitenland, geen toekomst. Het had iets van een klassenavond waar de slimste, de mooiste, de wereldverbeteraar en de antiheld elkaar proberen af te troeven. De kosmopolitische vriendin heeft een verklaring voor de slappe standpunten: jullie weten niet wat links is. Ooit was er een kabinet De Uyl, daarna en daarvoor altijd rechtse politiek. Het is zo. Toch maar weer stemmen.  Hopend op kritische nieuwkomers. Hopend dat het meevalt. Hopend dat er geluisterd wordt naar die het kunnen weten.

Pieter Omtzigt spreekt

Aangepast

De waterhoentjes hebben een drijvende zwerfvuil villa, de zwaan komt schooien om brood. City Life. Hun aanpassing aan ons leven valt al niet meer op. We hebben nog wel een beeld van hun  natuurlijk bestaan. Wat is eigenelijk onze natuurlijke staat van zijn? Op de één op andere manier moeten we ons dat kunnen voorstellen om anders te kunnen leven.

Plato

Binnenlanders

Bij toeval zijn we getuige. De boog, de vlaggen. Bruiloft. Geduldig wachten we op het verschijnen van het echtpaar. De bruidsmeisjes komen eerst, schalen en tasjes in hun handen. De klaarstaande RAM SUV's blijken nog op slot. Neef piept de deuren vanaf de bovenste verdieping, waar de bruid met haar ouders woont, open. De bruidmeisjes klimmen via de automatisch  uitgeschoven treeplank naar binnen  en brengen tasjes en schalen in veiligheid. Het moment supreme. Bruid en bruidegom verschijnen. We applaudiseren. De drone met camera zoemt monotoon door het gebed. Daarna klappen we weer. Het bruidspaar vertrekt met gevolg. De motoren brullen. Het is gek. De kleding, de rol van de bruid, de vlaggen, de monsterauto's, het zijn allemaal zaken waar we ons kritisch mee verhouden. Toch willen we niet kritisch zijn. Want eerst moeten we welkom heten. Eerst samen, dan verschil. Dat voelt als de goede volgorde.

vrouwendag

Heimwee

Vanuit het raam ziet het er uit als een geslaagde bijeenkomst. Er wordt gepraat, gelachen en vertelt. Het beeld is een normale uitzondering geworden.  Lange jassen en een bepaald soort hoofddoek is een specifieke look, niet langer exotisch. De overeenstemming  in kleding suggereert een eigen ruimte, een wereld met een eigen tempo. Een naar elkaar gerichte aandacht. Geen competitieve parade. Terwijl ik kijk realiseer ik me ineens dat dit ook gaat verdwijnen. Net zoals hoeden verdwenen zijn. Een nog algemener normaal zal waarschijnlijk langzaamaan overheersen. Ik krijg spontaan culturele heimwee.  

trend

Stem

Verbaasd kijken we naar het commentaar op de verkiezingsposter. Nog steeds een koorbal dus. Terwijl MR ondertussen getransformeerd is naar een machtspoliticus pur sang. In het decennium van zijn premierschap werden de kunstne , de zorg en het onderwijs uitgekleed. Veranderde de overheid in een op besparingen gerichte managementmachine. Daar hebben we blijkbaar geen beeld bij. In ieder geval geen gezellig 'ons-ig' beeld. Want in NL doen we  alles in compromis consensus polder geen kritiek is negatief modus.  Er is een taboe op verzet. Dus kunnen we ook niet strijden tegen iets. Iets verwerpen of afdwingen.  En eigenlijk ook niet politiek zijn. Want uiteindelijk gaan we ook met onze tegenstander: naar de kroeg.

Debat

Hard werken

Het monopolie op geweld is hetzelfde, de uitvoering wisselt van stad naar stad. In Amsterdam is de aanpak anders. Veel meer in teams, het tempo ligt lager, je hoort als het ware het overleg met de leiding op de achtergrond. Hier in Rotterdam is inderdaad het credo 'niet lullen maar poetsen'.  Voorkómen dat iemand gaat zitten, want als demonstranten eenmaal zitten heb je een probleem. Voorkomen betekent douwen, trekken en klappen. Voor de zekerheid nog wat honden. En binnen vijf minuten was een bijna blokkade gewoon geveegd.  Wanneer je naar hun ogen kijkt zie je de adrenaline en de focus. Het is werk, het moet gedaan worden. Zijn wij, de demonstranten, op dat moment nog mensen? Ja, in abstractie. We zijn vooral als bladeren voor de straatveger, losse rommel voor de huisvrouw. Opruimen en klaar.  Leuk is anders, maar iemand moet het doen. En als het weer lekker schoon is heb je toch een gevoel van voldoening. Dat zagen we ook, daarna.

XR, NL & politie

Complex

Het eerste project met een maatschappelijke thema. Er moet onderzoek gedaan worden, analyses gemaakt. We geven een extra uur 'politieke achtergrond van je thema'. Zuchten, lege blikken, ongemak. Want het is kritisch en kritiek hebben is lastig merken we. Kritiek is negatief. En precies dat duwtje waarmee ze hun grip verliezen. Zelf gepokt en gemazeld in de traditie van kritische theorie verbaast het ons. Toch blijkt keer op keer dat de actualiteit bevatten al bijna te veel is. Niet omdat ze dom zijn. Gebrek aan training in reflectie vermoeden we. Het is verontrustend, moeten navigeren complexe tijden  en bang zijn de bestaande orde te durven bevragen.  Bovenstaande afbeelding zijn de door de schrijver W.E.B.  Du Bois in 1898 verbeelde statistische data over zwarten en hun inkomen. Lenig, vernieuwend en vol zelfvertrouwen.  Die houding zou je hen wensen.

W.E.B. Du Bois

Weekje!?

Maakten kinderen vorige week nog sneeuwbabies, sommige om mee naar buis te nemen voor moeder.., nu wordt gezellig een flesje wit gedronken. De grotere omstandigheid, klimaatcrisis, is duizelingwekkend, hier, aan de grond weten we toch precies hoe we van de effecten optimaal moeten genieten.  Is dat nu goed of griezelig?

Texas black out

Welkom!

De vrouwen kijken alsof ze er veel van verwachten: de senioren appartementen. De banner is op meerdere manieren ongewoon. Zorg voor senioren wordt niet vaak gepromoot met de doelgroep zelf. Meestal is het een afbeelding van het te bouwen appartement of van het te genieten uitzicht. Oude mensen die er ook nog uit zien als oude mensen zijn nog zeldzamer. De normale reclame oude mensen zijn fitte slanke jongmensen met grijs haar. Zwárte oude dames zien we eigenlijk nooit. Tenminste, als doelgroep. Wel als diversiteits geruststelling in folders. Oude zwarte mensen die zorg nodig hebben zijn welkom. Een visuele primeur.

reclame en kleur

Schatje

Ik doe mijn ogen open en twee nonnen in winterjassen komen voorbij.  Dan volgen echtpaar met honden. Hun vacht gelig tegen de sneeuw.  Je ziet zo dat het liefde is, tussen baas en dier. Hond 1 ziet de doos niet. Hond 2 wel. Een doos, een ding, een prooi. Grommen eerst, scheuren nu. Bazin kijkt naar baas. Een Schatje is het toch. Schatje gromt en scheurt verder. Hond 2 wil door. 1 nog niet. Vrouwtje wacht. Pas als doos geen ding meer is, alleen snippers, wil hij door, Schatje. Ondertussen denk ik dooi, prut, rotzooi, kutbeest. Geen Schatje

Dozen & Container

Prioriteit

Te strooien, niet te strooien. Vorstdag drie laat een patroon van keuzes zien. Winkels strooien soms. Coffeeshops altijd. Advocatenkantoren: ja. Pleinen, parken: nee. Wij prefereren wit boven slurrie.  Daarom lopen we langs de beelden. De sneeuw  accentueert de vormen. Verheugd zien we dat de bijbehorende roestvrijstalen tegels met informatie vrijgemaakt zijn. We stellen ons voor dat een mens met een bezem of schop langs geweest is. Kunst is dus belangrijk genoeg. Pas de volgende dag zie ik een zelfde roestvrijstalen tegel glanzen in een sneeuwveld. Weer een bijschrift? Nee: hondenuitlaatplaats. Ik begin te vermoeden dat het iets met de wisselwerking van het metaal en zon te maken heeft. Jammer.

rodin

Plezier

Zo slecht als we weten wat we moeten doen met Covid, zo goed weten we wat we moeten doen met sneeuw. Ballen, poppen, met mondkap, grafitty, alles komt gemakkelijk. Nog bijna een week!

art & snow

Wennen..

Ooit was het 'kabouter Buttplug', de bijnaam van het  kunstwerk 'Santa Claus' van Paul McCarthy,  aanstootgevend. Ooit was hij de inzet van raadsvragen. Oorzaak van volkswoede. Nu is hij het beeldmerk van de feestverlichting van de Binnenweg. Alles went blijkbaar. En wordt dan omarmt.

Santa Claus

Afgeknapt

De aanslag gemeentebelasting is binnen. Verassing: de geschatte WOZ waarde van het appartement is nu 222.000 euro. Lijkt nogal veel. Ik blader door de map 'Huis'.  2016: WOZ waarde 109.000 euro. In 5 jaar is de waarde dus verdubbeld. Waanzin. Verontrustend. Het gentrificatie spook waart rond. Wonen wordt beleggen. Terwijl ik nadenk hoe ik bezwaar kan maken tegen de aanslag, krijg ik bijval van '@donderbuik'.  Gelukkig.

WOZ 010

Barkie appen

Hij lijkt overtuigd. Tijdens de wandeling van studio naar supermarkt klinkt achter me een dringende oproep. "Nee man. Dat hoeft niet. Kijk, je kan gewoon iedere maand zeg 5 barkie appen naar je moeder in Marok. " Zo, denk ik, vijf barkie iedere maand, dan moet je wel goed verdienen. Maar ja, het is je moeder. En inderdaad, als je het kan appen, wel zo makkelijk. Voor me lopen vader en kind. Vader steekt een sjakkie op. Stinkt. Vindt zoon ook: "pappa wanneer ga je stoppen met roken?" Het lijkt wel een reclame. "als ik veertig ben". Lijkt me een goed idee. Papa heeft overgewicht en hoest. "maar als je dan maar vijftig wordt, dan ben je tien jaar te laat gestopt"  zegt zoon serieus bezorgd. Vader moet lachen om zo een schat van een jongen. " Papa gaat oud worden hoor". Ik hoop het. Daar is de hoek al. Ik sla af, Barkie en Roken lopen door.  Naar corona maatstaven toch een leuk praatje gehad.

vijf barkie

Trossen Los

We lopen langs de kade. We zien het idee, het gedicht, de mal, de verf.  De gelegenheid laat zich raden... We denken te lezen:

zo vaak vertrokken

zo vaak teruggekomen

nu voor altijd

alleen de meerpaal nog

met trossen van herinnering

mooi...

kunst, grafmonument

Blik

Hier dan even in. Nog niet eerder konden we de binnenplaats op. Oud pand, 1537 staat boven de poort. Geweldig. We mogen zelfs naar binnen, zegt de mevrouw. Interieur iets, menen we gezien te hebben. Klopt. De vroegere patricierswoning staat vol met meubels. Poef, stoel, kleed, bank.... En boven de bank. Stilletjes lopen we rond. Het blijkt geen toevallige misser, de vierkante meter glossy Afrika. Het is een product. Vanaf 3000 euro zonder lijst. Er zijn ook boeken. Bank na bank staren halfblote zwarte jonge vrouwen langs ons in de verte. Zaal na zaal meester knecht porno. Eindelijk is het klaar en lopen we naar buiten. 'Bedankt, prachtig hoor.."  mompel ik hypocriet.  Zou dit nou verkopen, vragen we ons af. Ik ben het niet eens en denk van niet. We vragen het na. Het verkoopt.

eddy van gestel

Bedankt...

Teleurgesteld ga ik naar huis. Het met zorg uitgekozen kadootje is niet uitgepakt. Te veel bezoekers, te veel gesprekken. 'Hoezo jammer?' vraagt een vriendin verbaasd met Duitse wortels. Want in Duitsland worden kadootjes nooit uitgepakt waar de gever bij is. Dat gebeurt achteraf. De gever krijgt een kaartje als bedankje. Het niet uitpakken is juist beleefd. Want dan vallen de onderlinge verschillen tussen de giften minder op. Ook blijft de reactie van de ontvanger, blij, opgelaten, teleurgesteld, in het midden. Het is waar, geven is een ritueel. Geen wedstrijd. Geven is haar eigen beloning. De reactie op het kadao komt de volgende dag: Positief, complimenten. Het is fijn, toch, de reactie na het uitpakken is niet te evenaren...

 giri

Vertrouwen

Gewoon een onderdoorgang met gewoon siergrafitti. Gedoog grafitti. Niet de spontane soort. De voor een minimaal budget door de lokale spuitgroep aangebrachte design grafitti. Preventieve grafitti eigenlijk. Om te voorkomen dat het een spuitmuur wordt. Repressief tolerante grafitti, om met de socioloog Marcuse te spreken.  Die dus. Dat was toch nog te hufter vriendelijk. Dus kregen de tl armaturen een gazen kooi. Het ziet er netjes uit. Alleen, iedereen die voorbij komt krijgt tegelijkertijd de onzichtbare tegenstander helder in beeld. Blowende jongeren met spuitbus en dronken jongeren met stokken zijn dan wel preventief verwijderd, als potentieel gevaar zijn ze onmiskenbaar aanwezig.  Lastig ding, openbare ruimte.

Piemels weg!

Straat mode

Eerst weet je het niet, 6 mwe?, een band? Dan weet je het, 6 million was not enough. Een griezelige uitspraak over joden en WO2. Vervolgens de verbijstering dat je daarmee wilt rondlopen. Dan blijkt dat je het gewoon online bestelt bij Amazon. Prima Tee, top kwaliteit, met een geweldige pasvorm. De filosofe Hannah Ahrendt zei het: het kwaad is banaal. Ook een markt dus. En als laatste natuurlijk de vraag: wie moet daar op letten of iets aan doen? Wie gaat verantwoordelijkheid nemen.  Nu ik weet wat het betekent zal ik iemand die het draagt er op aanspreken. Als ik het op dat moment durf. Want lieve mensen zijn benaderbaar. Maar enge mensen...

Dresscode

Cliche's

We blijven staan. Het is precies het beeld dat dat ademt: verbinding, interculturaliteit, menselijkheid. De man aan het water stemt eerst rustig zijn instrument. Een sas herkennen we. Fretloos, lastig te bespelen. Hij neemt zijn tijd. Iedereen die hem passeert kijkt. Wanneer de sas klinkt zet hij in. Zachtjes, melodieus. Het klinkt als iets traditioneels. We klappen niet als het af is, want misschien heeft hij gewoon geen oefenruimte en is dit geen optreden. Ondertussen komen twee andere kijkers dichterbij en spreken hem aan. Wat en hoe. Het beeld verandert nu definitief naar een reclame voor bruggen bouwen. Zij vragen, hij legt uit, speelt voor. Zij luisteren, stellen meer vragen. Connectie. Magie. Dan hoor ik een camera klikken naast me. Ook de professionele fotograaf is het beeld niet ontgaan. Gulzig legt hij vast. En zo komen we weer op aarde. De een zijn generositeit is een ander zijn winst.  We lopen verder.

cursus

Equal monks

De orde wordt weer hersteld. Eindelijk riot police. Onze bek valt open. Mag iedereen gewoon naar huis. Bij BLM demo's wordt de lange lat vrij gehanteerd. De arrestatie bussen worden volgeladen.  En hier geen enkele reactie? Gewoon naar huis? Met een leuke selfie van jezelf in het kantoor van Nancy Pelosi? Pardon?! What has happened to  equal monks, equal hoods? De basis van iedere rechtstaat?

Insurrection?

Voornemen (voor een ander)

Duidelijk: goed voornemen om een ander op de plichten te wijzen.   Het goede voornemens hebben voor een ander is vreemd fenomeen. Hoewel het bijna nooit werkt, de overtreder is allang naar huis,  geeft het toch een lekker gevoel. Zo! Dat is duidelijk! Niets schrijven en het gewoon oplossen is een heel ander gevoel. Zonder vingertje. Het opvoedend element ontbreekt. Toch, wie briefjes schrijft laat zich niet perse door het briefje van een ander tot beter gedrag overhalen. Een verontwaardigd vingertje zijn is zijn eigen beloning. Jezelf gelijk geven eigenlijk. Als ik een vingertje lees dan wil ik het goedmaken met de schrijver. Pleiten voor de mensheid, overtuigen dat de meeste mensen deugen. Excuses maken. Deze sluikstorter zou ik willen verdedigen door te zeggen dat het die ene vergeten bezemkast was en de rest van de verhuis was al weg, met papa mee... En eigenlijk is dat net zo goed een voornemen voor een ander.

Erger anders

Beng

Op kousevoeten komt het nieuwe jaar. Ongelovig kijken we naar de hemel: niets. Vaag knetteren wat rotjes een wijk verder. Steken we zelf iets af? Nee, natuurlijk niet. Toch reken je ergens op de rebellie van de ander.  Want het vuurwerkverbod is ok, milieu, covid, het zijn goede argumenten. Voor de aarde en de mensheid wil ik me er ook aan houden. Alleen had ik er op vertrouwd dat er meer ongehoorzamen, meer anders overtuigde principielen zouden zijn. Zodat we, opportunistisch genoeg, een goede burger konden zijn en toch vuurwerk zien. Niet dus. Tweede gemis: vreemden gelukkig nieuwjaar wensen. Want geen vuurwerk, geen mensen op straat. Om zomaar naar buiten te gaan om elkaar te groeten en het glas samen te heffen op een mooi jaar, daar zijn we nog niet aan gewend. Moet wel voortaan. Ha, daar is meteen het eerste goede voornemen.

voornemens

Transformatie

Helemaal groen. Overal. Een paar maanden geleden nog een grauwe hoop, nu een berg leven. Van dichtbij blijkt het groen uit veel verschillende planten te bestaan. Sommigen al flink zichzelf, anderen nog net beginnend. Hoe kan het? Was de grond al vol van leven en alleen licht en water nodig? Is het zaad aan komen waaien? Hoe is het dan rondom begroeid geraakt? De berg is veel weliger dan alles in de buurt.  Verser, krachtiger, sappiger. Als een kinderbeen. Een monument voor levenswil. We lopen er nog een keer omheen en nemen vast afscheid. De bouw van het distributiecentrum gaat binnenkort beginnen hebben we al op het bouwbord gelezen. Ook een nieuw begin. 

Muele, Monet

Weg

Kerstochtend en de hemel is blauw. Alvast voorwandelen dan maar.  We zijn met velen. Allemaal bubbels van vier, plus hond of hondjes. 'Zalig Kerstfeest' roepen hondenkennissen elkaar op het poepveld toe. De hondjes zelf snuiven en draaien aan en om elkaar als iedere andere dag. Heerlijk pleintje, besluiten we.  In de stedelijke topografie is de vestiging van de winkel  van "the School of Life" op de hoek op de hoek het anker.  Een plek waardoor  je ergens thuis bent. Net zoals bepaalde cafe's of een theater of galerie. Omdat ze onderdeel van jouw eigen School of Life.  Vol medemensen gevoel wandelen we verder. Nog even de etalage checken....  Leeg. Weg. Vertrokken. Verbluft kijken we elkaar aan. Nee, niet gek, want, dure locatie, en ja, boeken over hoe te leven, wie heeft die nou nodig. Toch, juist nu zegt iedereen dat zulke boeken heel erg nodig zijn.  Het lijkt een les uit "the School of Life", panta rei, alles stroomt. Toch jammer.

Winkelwijsheid

Vliegtuig

Door omstandigheden wordt het een Griekse kerst. Daarom is filodeeg nodig, voor de baklava. Op naar de Turkse supermarkt. Deze ken ik nog niet. Best groot. Beetje rommelig en achterin een aparte gekoelde ruimte. Voor groente en zuivel en: filodeeg. Ik groet mijn medeklant, een  oudere Turkse. Lange jas, hoofddoek en brede schoenen. Terwijl ik ook nog wat paprika en yoghurt neem, slaat met veel geraas de koelinstallatie aan. Oorverdovend. "Vliegtuig!", gebaar ik met armen wijd naar haar. Ze knikt en wacht. "Waar zullen we naar toegaan?" vraag ik. Ze kijkt bedachtzaam, wacht even. "Lieve mevrouw, ik denk, we blijven thuis. Is toch veiliger." We glimlachen beiden tevreden. Missie contact geslaagd.

Baklava oorlog

Waarde?

"Ja, wat de gek er voor geeft!" is het antwoord op onze vraag naar de prijs. Want dat is normaal geworden. Iets is waard wat men bereid is er voor te geven. Logisch toch. Vroeger dacht men daar anders over. Wat er aan arbeid was toegevoegd, zou dan het antwoord geweest zijn. Een ding waar veel werk in zit is duurder dan iets wat snel af is. Een schilderij was meer waard dan een geschilderde deur. Of het schilderij verkocht zou worden deed er niet toe. Nu vinden we het normaal dat wat niet verkocht wordt waardeloos te vinden. De markt heeft gelijk. Op de kunsten kan bezuinigd worden omdat er niet veel geld in om gaat. Klaarblijkelijk vind niemand het belangrijk. Mantelzorg is liefdewerk. Geen toegevoegde waarde. Niet echt iets. Terwijl we ook zouden kunnen zeggen: veel waard, alleen de markt waardeert het niet omdat de markt niet perfect is. Omdat de berekeningen welke arbeid allemaal noodzakelijk is om de maatschappij mogelijk te maken eenzijdig zijn. Als we dat zouden zeggen, zouden we 'waarde' anders gaan formuleren. Niet alleen als 'wat de gek er voor over heeft'. Maar meer of het gekkenhuis het zich kan veroorloven...

The value of everything

Wij wensen je...

We weten dat hier een mevrouw  woont. Ze maakt ook echt haar gevoel kenbaar. Is er verschil tussen een Hallmark wenskaart en deze door de AH geproduceerde wens? Misschien dat bij die Hallmark kaart de illusie van persoonlijke expressie groter is. We kijken nog een keer. Het is lastig de goede bedoeling uit te filteren. Het logo reduceert de aardige woorden tot marketing en promotie.  Deze supermarkt is een vriend, suggereert het. We zitten op een lijn. Onzin natuurlijk. Juist het gebrek aan gene om gevoel voor gewin in te zetten laat zien dat het eerder een vijand is.  Voor de mevrouw achter de deur is het wellicht allemaal niet zo ingewikkeld. Gewoon een goede boodschap. Klaar.

Reith lectures: How we get what we value

Weet je wat jij moet doen...

In Amsterdam wordt een grote campagne gestart tegen discriminatie. Gewoon alledaagse discriminatie. De burgers moeten onderling elkaar gaan aanspreken. Want het gaat niet om politie vervolging. Het gaat om, ja, zoiets als, doe normaal, dat kun je niet maken. Typische desktop denken. Hoe stel je je dat voor? Amsterdamse wethouder Sociale Zaken Groot Wassink zou bij oerwoud geluiden tijdens de voetbalwedstrijd gewoon het veld oplopen. Uit protest. Ik denk aan de man in de supermarkt die ik aanspreek op zijn 'chin diaper', een onder de kin hangend mondkapje. De mevrouw achter mij rolt waarschuwend haar ogen. 'Niet doen, gevaarlijk!' Signaalt ze. Mijn derde zin over a-sociaal en jij wel jong en sterk slik ik in. Want misschien heeft ze gelijk. Aanspreken op werkt niet, blijkt ook uit wetenschappelijk onderzoek. Gekwetst en beschaamd door de berisping worden veel mensen boos en volharden juist. Complimenten werken wel. Dat lijkt me bij discriminatie lastig. “U kunt goed kleuren zien' is toch iets te doorzichtig.

campagne

Groter

 We hebben veel bestaande begrippen waardoor je alleen zijn opgeheven wordt: Gehoord worden, Begrepen worden. Meevoelen. Concrete ruimtelijke termen? Kring, Groep, Buurt. Kan ook in formele organisaties: Demonstratie, Democratie, Fanfare. Zelfs als het gevaarlijk is, kan het toch samen zijn: Leger, Bende, Jongerenafdeling. Het nadeel van veel van die woorden is dat het een actieve houding vereist. Je moet iets doen om ze werkelijkheid te maken. Op de een of andere manier is dat een teleurstelling. Want vanzelf een wij-zijn, is dat niet hoe het hoort?

resonance

Kom maar Binnen!

Maar 3 gasten met Kerst en Nieuwjaar. Wie zijn dat? De logika van nabijheid volgend: ouders/kinderen, familie, vrienden, buren, collega's, kennissen, vrienden van vrienden, even niks, voorbijgangers, eenzame buurtgenoten, daklozen. Als laatste inbrekers. Wanneer in het buitenland komen 'landgenoten' waarschijnlijk na collega's. En dieren kunnen natuurlijk altijd.

kinship

Te Laat straat

Eens, maar niet eens. Zo leest het. Klaarblijkelijk is het eco initiatief pas traag op gang gekomen. Beter kijken leert dat 'TE LAAT straat' zelf is samengesteld. Hoe dan? Gewoon een extra bordje scoren.  LAAT is gemakkelijk.kLimAAT. Dat knipt eenvoudig uit. TE is lastig, de T niet, kan uit sTraat. De E is een maaksel. Van de tweede T uit straat en losse streepjes, Is de overgebleven K aan stukken gesneden? Een A gebruikt? Het resulterend bord is overtuigend en bevredigend. Terugslaan in dezelfde stijl heeft iets krachtigs. Dat het een eigen creatie is, is toch de emotionele crux. Je voelt het hart voor de zaak. De stille woede om een labbekakkige overheid. Ik voel de sterke neiging om "EENS" door de brievenbus te roepen. Maar dat is misschien net iets erover....

klimaatstraat?

Verenigd

In het voorbijrijden vanuit de rechterooghoek: vereniging voor Duitse Herders, afdeling Hemiksem. Het gebouwtje is precies zoals je je dat voorstelt. Beetje ouderwets, beetje versleten. Het lijkt of de hoogtijdagen weliswaar voorbij zijn, toch heeft het nog een trouwe groep leden. Een mooi voorbeeld van een wij dat uitnodigt en toch ook intiem is. Het begrip vereniging is een uitnodiging om mee te doen. Weer beperkt tot mensen die een Duitse herder hebben en daar veel van houden. Samen met andere liefhebbers bezig zijn met de eigen hond en weer breder: met de Duitse herder als type hond, als algmener begrip. Verenigingen verliezen leden. Concreet bij een groep horen is te verplichtend wellicht. Terwijl het zo'n mooie beweging is, van algemeen naar specifiek en weer algemeen. Hopen dat we die vaardigheid om bij elkaar te horen blijven oefenen.

Kringgroep 39

Voorpret

Het rad draait en is verlicht. Teken van leven. Morgen, 2 december gaan de niet noodzakelijke winkels weer open. Het kan weer, sjoppen. Het wiel doet al aan voorpret. Mag het morgen ook meedoen? Nee, het blijft nog dicht. Tot half januari. Minimaal. De eigenaar heeft het in overleg met  de gemeente neergezet. Als het meevalt, was zijn gedachte, dan verdien ik goed. Het valt niet mee, maar, wat zou het rad zijn als je niet een gokje zou wagen. Misschein geen passagiers, wel een levend monument voor chance, geluk.

Reuzenrad

Gewoon leuk

Hij is echt. We hebben het ook gecontroleerd. Echt. Hard ook. Zwaar.  Honderd kilo? Zeker. Een paar honderd. Tillen gaat niet. De reuze pompoen staat op een pallet. Kan het met de pompwagen. Waarom staat ie daar? Want op de markt staan met groenten is veel werk. Een reuze pompoen de auto in en weer uit. Veel gedoe. Te koop is ie niet. Waarom doen ze het? 'Oh, vinden we gewoon leuk. Voor de mensen. Het is bijzonder. We willen het graag laten zien'.  Zo eenvoudig kan het zijn. Marktwerking, maar dan anders.

groente & Art

Onweerstaanbaar

Sommigen staan er al een tijdje. Anderen komen langs en stoppen. De kraan knabbelt precies maar meedogenloos. Knal, het plafond valt. Beng, de toiletruimte verbrijzeld. Hoewel de happen niet groot zijn, vordert het werk gestaag. Onvermoeibaar bijt hij door. Wij kijken gebiologeerd. Blij als er bijzonder groot stuk naar beneden komt. Het ruimt al lekker op. Slopenis bijna nog mooier dan bouwen.

Bouwputtoerisme

Eens

Half uurtje markt. Wat blijkt. Zonder voorgaand overleg zijn de dames tot een consensus gekomen: deze winter heeft de jas ruiten.

Meedoen?

Van goede wil

De gearriveerde kunstenaar doet 'oproep om toch vooral 'het andere' te steunen. Ontroerend, het ene, hypocriet het andere oordeel. We hebben het er met inzet over. Kan dat wel, steun vragen voor onderdrukten zonder je positie op te geven? Als het tijd is voor iets anders, moet jij dan de baas blijven over het veranderingsproces. Geef je die teugels pas over wanneer het allemaal correct getranformeerd is? Het regent tegenargumenten. Mannen die roepen dat vrouwen meer positie moeten hebben. En ondertussen directeur blijven. Oproepen voor herverdeling van inkomens  door millionairs. Klimaatactivisten met privee vliegtuigen. Presidenten van een democratie die verkiezingsuitslagen blijven betwisten. Het belijden van de juiste uitgangspunten is de eerste, mediagenieke,  stap. De tweede stap, doen wat je zegt te geloven, zeldzaam. En zelden heeft dat consequenties. De witte redder-kunstenaar blijft uitgenodigd worden om zijn zwarte zaak uiteen te zetten. De klimaatactivist met jet ontvangt een milieu prijs. De president die niet in democratie gelooft doet een volgende verkiezing keer weer mee.  Want iemand aan zijn woord houden, wie zou dat dan moeten doen?

white cube

Mannending

Met zijn drieen. Samen opgestoken, samen uitgemaakt. Natuurlijk kan het gemengd gezelschap zijn geweest, het is toch meer een mannending, een te grote sigaar. Sommige accessoires zijn zo veeleisend dat ze een heel ballet aan bewegingen vereisen.  Een kroon, zeker ook een havana. Verwarmen, aankrijgen, inhaleren,  rook puffen.  Dan breed lachen en steeds naar je hand met het grote gevaarte kijken. Aftippen. Groot praten ook, en groot lachen en drinken. Soms zelf schouderslaan. Vervolgens helemaal in de stemming een Uber naar het volgende avontuur nemen. Hoewel, dat laatste, dat is niet zeker natuurlijk. Misschien gingen ze gewoon naar huis vanwege de avondklok.

the Manual

Luxe Poesje

'luxe geeft ons het gevoel dat we leven', ik lees het voor de derde keer en het blijft leeg. Aan handschoenen denken, of een mooie tas. Het helpt niet. Ik weet niet waar Thomas du Pre de Saint Maur het over heeft. Aan mij nog om mij heen is er een item dat het criterium 'luxe' waardig is. Toch voel ik dat ik besta. Heb ik het mis. De volgende regel dan: Chanel no. 5, de belofte van zelfverwezenlijking voor iedere vrouw.' Ik heb het wel gedragen, Chanel no. 5. Verder dan het geruststellend gevoel dat ik nu ruik zoals het hoort ben ik niet gekomen. Hoewel, een vriendin zegt inderdaad op een bepaalde manier 'Chanele no. 5....' wanneer gevraagd naar haar favoriete geur. Anders dan het antwoord op je favoriete wasmiddel. Luxe geeft ons het gevoel dat we leven. Armoede dan het gevoel van te sterven? Misschien ook niet onwaar. Doorlezen , open blijven. Aan het einde van de pagina blijkt TdPdSM van oude adel te zijn. Aha. Het kwartje valt. Hij spreekt uit een generatieslange ervaring van omgang met dure en bijzondere dingen. Zelfverwezenlijking is in zijn genen, al eeuwenlang. Ik begrijp mijn ongevoeligheid . Een opluchting, ik voelde me even buitengesloten.

Du Pre de Saint Maur

We washing

Ze komt naar uit de protesterende massa en biedt de agent een blikje Pepsi aan. De agent lacht, zij lacht,iedereen protesteert verder, alleen, vreedzamer, beter, minder verdeeld. 'We washing' noemt de econome Noreena Hertz dit. Het gebruiken van een wij-gevoel om je product te verkopen. Deze reclame is niet goed gevallen. Pesi heeft het teruggetrokken onder druk van BLM activisten. Onze strijd is niet te koop. Pepsi is net even over het randje gagaan.  Toch gebeurt het heel vaak,' wij' inzetten als instrument voor corporate winst. Nike en Colin Kaepernick bijvoorbeeld.  Noreena Hertz stelt dat hoewel we meer verbonden zijn dan ooit we ook eenzamer zijn dan ooit. Een van de oorzaken is dat collectiviteit vrijwel uit het dagelijks leven is verdwenen en we de laatste decennia geleerd hebben elkaar als concurrende individuen te zien. In plaats van groepsgenoten, wat we in de grond zijn. 'We washing' is daarom zo cynisch, het maakt juist gebruik van die eenzaamheid.

The Lonely Century

Gewend...

Na een half uur is de grootste euforie verdwenen. Het went. Nu voelen we vooral opluchting.  Nooit meer die stem te hoeven horen, nooit meer die kop, die kul. De volgende dag zijn we zelfs al weer gewend aan Biden. Die vinden we nu best saai. En big T? Onze machteloze woede van een week geleden heeft al plaats gemaakt voor schouderophalen. Net als bij de laatste stoelen van een flinke verhuizing. Vooruit dan maar, nog even doorbijten.  De rechtszaken? Binnen een dag is iedereens duivel een sneue patient die aan wanen lijdt. Verbazingwekkend. Macht is een gek ding.

vaarwel narcist

Voorbij...

Ja, ze staan er weer, auto's. De tijdelijke Corona Terassen zijn verdwenen. Jammer.. (Ja, natuurlijk, de aanleiding was akelig, ja, zeker, de horeca zwaar getroffen. Blij als het niet meer hoeft, ja,  ja ja. Toch. Mensen die zitten toppen geparkeerde  voertuigen. Ja het kan ook financieel niet, gemiste inkomsten parkeergeld, ja, ja, ja. Toch is een straat met een ander tempo, een wandel tempo, aangenamer en ik zou zeggen: de bedoeling. Dus soms is Corona the planner beter dan Money the planner ) 

heimwee?

Appropriation

Een miniposter! Welwillend lezend kom ik niets verder. De waarde van kunst ligt in het kunnen kijken in de wereld van vergetelheid? Hoe goed spreekt Google translate Japans? En wie is die Che-achtige figuur? Gelukkig is Google zelf aanwezig. De mini poster spreekt: Yasumasa Morimura (YM) is een kunstenaar, levend, die steeds zijn gezicht in beroemde portretten stopt. Hij gaat als Greta Garbo, als Brigitte Bardot, als Frida Kahlo. Hij is een 'appropriation artist'. De quote is wel van hem, en, dat is de clue: deze Che is niet YM,  want dat portret ziet er anders uit. Dit is een jonge artiest die zelf weer het werk van YM approprieert! We kijken hier dus in een complex stuk informatie dat alleen door kenners, en Google, zichtbaar is. De quote klopt. Mooie dingen, mini posters.

Yasumasa Morimura

Hamsteren

Nog snel even. Want zondagavond begint hier de lockdown die 6 weken gaat duren. De supermarkten blijven open. maar, alle niet essentiele  winkels moeten sluiten. Dus ook de winkel met kunstenaarsbenodigdheden.  Bouwmarkten blijven open overigens. Iets maken is goed, als het nuttig is. Iets moois maken is niet essentieel. De rij klanten voor de kassa krult tot voorbij de spieramen.  Mannen met rollen doek, meisjes met stiften. Nog nooit zag ik het er zo druk. We werden er allemaal blij van. En dan konden we ook nog afhalen, verzekerde de bedrijfsleidster ons. Voor als we echt nog iets nodig hadden. Stuur gewoon een mail met uw bestelling! Kijk, zo komen die zes weken zo om...

thuiswerkers

Olijftak

Overal zie je: groot, klein, met dikke stam, met vruchten: Olijfboompjes. Geen terras kan zonder. Commercieel of thuis, olijfbomen geven dat echte buiten, goed leven, we nemen het er van gevoel. Beetje Toscane, beetje Griekenland... De olijfboom groeit langzaam en wordt oud, duizend jaar kan, en is daarom een symbool voor leven. De olijftak is het symbool voor vrede. En olijfolie is goed voor je en olijven zijn lekker. Waar komen al die boompjes vandaan? Onder andere uit de Gaza, Palestina. Oeps. En ineens is al die symboliek raar geworden. Want nu staat er een teken van hedendaags kolonialisme. Op meerdere manieren. Europa heeft het gebied wat Palestina was, aan de joden gegeven na de oorlog. Nadat ze eerder het hele midden Oosten in landen hadden verdeeld. Hoe dan? Het waren kolonien van Engeland en Frankrijk.  Nu pakken de Israelies steeds stukken van Palestijns Gaza en maken er nederzettingen. Daar komen dus de vredestakken vandaan. En het lange leven. 

Kweekt Vrede!

Voordringen

Hij is oud en draagt mondmasker, een keurige jas, linnen broek en Crocks.  Loopt met stok. De rij voor de bakkerij is lang. Een deftige gehoorzame  rij voor een dure bakker. Met zijn bankkaart in de hand scharrelt hij rond en stuift dan ineens de winkel in.  Negeert de rij. Een rilling trekt door de beschaafde lichamen. Een jonge vrouw maakt zelfs grote ogen. Niemand zegt iets. De verontwaardiging kent geen mededogen. Ook oud wacht maar even!  Dan blijkt waarop ik al had gewed: vooraf besteld.. Vlot stokt hij de winkel weer uit naar de achterdeur, daar kun je afhalen. De rij ziet en ontspant. De orde in de wereld is weer hersteld. 

wacht wetenschap

Blauw?!

De regenboogvlag is uitgebreid met nog meer kleuren.De regenboog symboliseerde vroeger de 'afwijkende' sexuele voorkeuren, Homo Lesbisch  Bisexueel. Nu gaat het niet over afwijken, nu gaat het over inclusie: Trans en Queer en waarschijnlijk ook Heterosexueel. Aan de regenboogvlag was ik helemaal gewend. Normaal geworden. Nu zag ik ineens een regenboogvlag met een driehoekige inzet van andere kleuren. Wit , rozig, blauw en zwart. Kleur, dacht ik, kleur. Diversiteit van kleuren! Maar blauw dan? 'Blauwe' was  vroeger de beschrijving van een indonesische mens. Leek me een beetje lomp, blauwe! Is het dan hetzelfde, huidskleur of sexuele voorkeur? Of zou een aparte huidskleurvlag weer raar zijn? Ik heb het opgezocht, het is een mix van en regenboog, en trans en huidskleur. Blauw is geen huidskleur, het is samen met roze de jongen en meisje transgender.

Pride kleuren?

Hard roepen

Op de bank doen we het drie keer achter elkaar: hard roepen. De vragen die gesteld worden bevallen ons helemaal niet. Bij Buitenhof blijft Pieter Jan Hagens directeur van de Nederlandse Bank Klaas Knot lastig vallen met 'Of Hij Een Probleem Ziet". Nadenken vragensteller, Klaas Knot vertegenwoordigt een instituut dat vooral rust moet uitstralen. Financiele stabiliteit. Zijn taak is het nooit publiekelijk over problemen te praten. Dat doet hij met Mark, in het torentje, Of in Brussel met Frans. Ook al vermoedt hij een algehele crisis, zijn antwoord is: Rust. Daarna een documentaire over de sponsoring door big oil van professionele klimaatontkenners. Kom op, roepen we de verontwaardigde documentaire maker uit Denemarken toe: als Exxon al in 1980 door eigen onderzoek wist dat er klimaatverandering kwam door Co2 uitstoot, waarom blijven ze dan nog steeds olie pompen? Stel jezelf die vraag. Waarom mogen ze dat van zichzelf? Als klap op de vuurpijl zien we bij Mondo onzinnige ontwerpen complimenten krijgen van presentatrice Nadia Boussaid die net de Rijks Bouwmeester Floris van Alkemade zijn boek over klimaatverandering heeft laten presenteren. Is dit kut ontwerp voor een elleboogdrukknop van 1,5 meter staal duurzaam? Stel de vraag lieve schat, alsjeblieft, stel hem....

Is het op de bank zo veel eenvoudiger? Of zijn we de kunst van het begrijpend vragen verleerd? Of zou er niemand meer geinteresseerd zijn in echte antwoorden?

Klimaatontkenners

Kudde

“With time, it goes away.  And you’ll develop — you’ll develop herd — like a herd mentality. It’s going to be — it’s going to be herd-developed, and that’s going to happen. That will all happen.” Trump over wat we hier groeps immuniteit noemen. Hoe zou je het classificeren? Poezie, is het dat? Bijna. Orakeltaal? Komt dichterbij. Het klinkt als iets en is tegelijkertijd een raadsel. Komt wel omdat het de president is. Als het je vader was op een verjaardag zou je van plaatsvervangende schaamte in de grond willen verdwijnen.  Misschien heeft ie gelijk en hebben we het al, kuddegeest. Dat is dan de verklaring waarom we de man toch bljven volgen.

'Herd Mentality'

Compassie

In de winkelstraat is de kapel de uitzondering: hier gaat het over geven. Vertrouwen, liefde. Misschien is dat de reden dat diefstal ook lichter voelt. Per slot gaat geloof ook over vergeving. En medemenselijkheid. Dus als jij die handgel nodig hebt, zou God dat dan niet begrijpen? Per slot is 'gij zult niet stelen'  ook pas het 7e gebod. Dus..

zevende gebod

Message from...

Wat staat daar nou? Ik lees de banner onderaan het scherm bij Firefox. 'September had uitdagingen- de september 2020 challenge was onze favoriet- maar de helft van alle meest bewaarde Pocket artikelen gingen over zelf verbetering- dus:The only way is up!" ? Naklikkend kom ik op de september 2020 uitdaging: een kalender van 9 maanden met iedere maand een mood van jou. Reflectie dus. Hoe was het voor mij? De originele post van initiatiefnemer Reese laat zien hoe het moet. Het begint goed, schrik, eindigt slecht. Corona-mood meter soort van.  Nog een keer, wat staat er: het is verwarrend,   we voelen ons zelfs machteloos volgens Reese, grijpen naar zelf hulp, maar het kan alleen maar beter gaan. Want we hebben gelukkig nog het internet waar we in afwachting van wat er verder nog gebeurt iets posten met zijn allen: Troost posten,  wat ook niet helpt maar wel een goed gevoel geeft? En ondertussen prachtige data leverend, die ons nog machtelozer maakt. Troost posten is eigenlijk net zo iets als troost eten. Even lekker, eigenlijk het probleem. Dus? Nooit meer lezen die banner. Kan overigens ook niet, want nu zegt-ie alweer iets anders. De enige weg is niet Up maar Actie.

2020 Challenge

Erven

Van ruilen komt huilen. Bij sterven komt erven. En huilen. Bijna niemand inmijn omgeving heeft een harmonieus post partum verhaal. Zuster vetes, jarenlange boedel blokkades, ontvreemdde kandelaars. Het topje van de vulkaan. Wat valt er na de dode te bevechten? Eerst de liefde: van mij het meest. Dan de uitdrukking daarvan, boeken, schilderijen, kinderjurken. Dan de harde monie. En het huis. Wie haalt het leeg?Gaat het verkocht worden. Wanneer dan? Wie kiest de makelaar? Wanneer is het bod het juiste. Ondertussen hakt en mangelt en scheurt en sleept het. Vervormen relaties tot gijzelingen. Geen afstand, geen gulden middenweg. De economisch onderzoeker Piketty is tegen erven. Vermogen en grond dat in de familie blijft bevoordeelt en vervormt het gelijkheidsprincipe. Grotere en uiteindelijk schadelijke inkomensverschillen zijn de consequentie. Dat standpunt is me sympathiek om een andere reden. Ook de emotionele huishouding zou gezonder zijn als de erfenis zou kunnen worden overgeslagen..

trauma erven

Power

Tijdens de lange autorit luisteren we dan maar naar een podcast. Categorie: filosofie. Genre: mannen voeren gesprek over thema. Thema: is alles politiek geworden en is dat goed? Na een half uur kunnen we niet meer. Te saai, te veel vrienden van elkaar om nog scherp te zijn. Het enige wat ons bevalt is de vraag: Is alles politiek. Zij zeiden: Ja, want alles is nu goed of fout. Wij zeggen: Nee, het is eerder, dit is goed punt. Dat lijkt over politiek te gaan, het gaat eigenlijk over macht. Want politiek, het politieke, is het gezamenlijk onderzoek van wat de beste uitkomst zou kunnen zijn voor iedereen. In principe is er altijd een meningsverschil, in principe is dat juist geen probleem.  De beslissing die daar op volgt is een consequentie, niet het doel van het gesprek. Nu is bijna altijd het gesprek wie de winnaar of de baas is. Het gaat over macht, terwijl we er tegelijkertijd nooit zo duidelijk over praten. We vermijden terwijl we strijden het over strijd te hebben. Maar ondertussen hebben we wel de stress en de angst en de woede.

politiek of power?

A-socialisme

In het voorbijgaan hoor ik "oorlog, grootouders, mondkapjes". Ik draai me om en zeg tegen de verbaasde jonge gasten dat ik er precies zo over denk. Dat mijn oma niet alleen de oorlog meemaakte, ook arm was en slechte dokters had. Waar mekkeren wij dan over, een mondkapje als prijs voor ons gouden leven? De jongens lachen een beetje verbluft: 'Dankbaarheid....?"Juist! roep ik en zwaai en zeg 'sorry voor de overlast" Zee gebaren het opgelucht weg..

Merkwaardig genoeg zijn het juist de vaderlanders van Forum Voor Democratie die niet willen mondkappen. "Eigen waanzin eerst!" "het recht op complottheorie!" 'Griepje!'. Verfrissend soort nieuwe Nationaal politiek: A-socialisme.

a-socialisme?

Ungentry

Sjieke flats, middenklasse plus. Sociale woningen gebouwd toen huren heel normaal was. Het begrip 'huur' nog geen stigma was. Het bellenbord toont nog een Declerc, een Kaersmaker en een Villeneuve. De andere namen ogen Mediterraan en Afrikaans. Hier is de omgekeerde gentrificatie, als 'gentry' adel is, de vervolksing van een wijk, een feit. Want natuurlijk kan ook een Villeneuve arm zijn, de kans erop is kleiner dan bij Boualhib. Zo plat als vervolksing klinkt, zo plat is het ook. Minder winkels, minder voorzieningen, minder leuke projecten en minder bakfietsen.  Het is geen segregatie, er zijn geen slechte bedoelingen en toch voelt het scheef.  Arm lijkt ook armer aan schwung en Jeu te betekenen. Terwijl we toch volhouden dat dat iets is dat iedereen kan: het leuk maken. Of is dat soort "leuk" iets anders dan gewoon goed?

sociale wijk Jan de Voslei

Nu hotel

Het is de laatste dag van de kringwinkel. Alles op 50%. Want het wordt een hotel, 75 kamers. Een shirt en 2 servetten later wacht ik met mijn mandje op veilige afstand bij de kassa. Het duurt nogal. Iedereen slaat dubbel in vanwege die 50%. Naast me hangt een plaquette: Socio Cultureel Centrum Elzenveld, St Jorispand. Dit was dus een buurtvoorziening. 25 jaar geleden belangrijk genoeg om met veel zorg en aandacht te restaureren. Zo belangrijk dat iedereen met naam en toenaam genoemd wilde worden. Ik schrik ervan.  Sommige dingen hebben dus op 100% hun waarde verloren.

van kunsten naar viersterren

Geluid

Lichtbruin, iets als koffie met melk, het tweedelig gewaad van de vrouw voor mij. Het beweegt zwierig, deint. Stoffen en kleuren, ik moet er naar kijken. Net voordat ik haar passeer, mijn lopen is gehaast, hoor ik vanaf het fietspad een geluid. De man doet een soort HOEHOEHOE, bedoeld waarschijnlijk als een imitatie van het klikken van tongen van bijvoorbeeld Berbervrouwen. Herkenbare, fraaie, niet gemakkelijk te maken klanken. Wat hij doet klinkt als een parodie. Ik kijk naar opzij, wat nog zichtbaar is van het gezicht van de vrouw in het gewaad is prachtig. "wat doet ie nou'" vraag ik haar. Ze schudt haar hoofd , 'Geeft niet" zegt ze in haar beste Nederlands. "hij is gek zeker" vervolg ik. Ze knikt en lacht. Ik glimlach terug en loop door. De fietser was midden veertig, bruin en lachte. Ik twijfel. Was ik nou net getuige geweest van een flirt of van een belediging? 

Zaghrouta

Vol

'Dik door je ouders'  Tv programma, engels, bij de EO. Het is lastig om te stoppen met kijken naar de vette pubers en vette ouders die hun leven gaan beteren. Ze gaan gezond worden. Sporten en groente eten. Want tot die tijd aten ze fast food. Na zes weken is het grootste deel bekeerd en zullen doorgaan, volhouden! Als ze beginnen moet alle troep voedsel het huis uit. Vuilniszakken met snacks en chocola gaan naar buiten. De huizen zelf zijn ook helemaal vol met reut. Aanrechten vol met bekers, blikken keukenmachines. Kamers met stapels kleren en dozen en dingen.  Grote mensen in kleine huizen met veel spullen en vreten.  Er naar kijken maakt je schoner, slanker en leger. Terwijl je zelf op de bank zit, met iets lekkers.

Art & food

Straatgedicht 6

Is het een souvenir, nog niet weg willen doen omdat het zo lief is. Of is ie nog niet gevonden, deze omhelzing terug. Want het is een bedankje. Tegelijk een belofte. Een soort burendienst tussen geliefden. Nee dat is te plat. Beheers je. Straks is het poezie meer.

Butenberichten

Prestatie

De experts in het radiopragramma bespreken de complexiteiten van de prestatiemaatschappij. Natuurlijk te prefereren boven de klasse maatschappij waarin je rol bij geboorte vastligt. Maar, je best doen en hard werken leidt niet zonder meer tot succes. Talent is niet eerlijk verdeeld. Goede ouders ook niet. En: de stress dat alles jouw verantwoordelijkheid is... en, roep ik naar de radio, wie bepaalt wat een prestatie is die de moeite waard is! Ik bedank mezelf voor de bijdrage. Die avond bij de eerste hulp presteert men aan mij op hoog niveau. Zowel de broeder, de arts als de portier zijn professioneel en menselijk. Toch is maar 1 van de drie in staat een huis te kopen. De radio moet meer naar mij luisteren..

topjob

Toast!

Spaar de Aarde, Spaar geld staat onder het Rabo logoDe actie is simpel: draai aan het rad en win een Dobber fles. Ik houd van draaien dus ik doe mee. 'Oei. Dus moet ik goed draaien?' vraag ik de charmante assistentes. 'Nee hoor,' verzekert ze me stralend, 'wij helpen u. Altijd prijs. Wel even de handen ontsmetten...' En zo is het. De jongen voor mij bakt er niets van, haar collega duwt de pijl naar winst. Wij juichen. De volgende hoeft niet eens te draaien en wordt direct op win win win gezet We juichen weer. Nu ik. Ik wil graag draaien, maar, nee, ook ik krijg meteen een duw de goede richting uit. Met mijn direct met water gevulde fles maak ik de balans op. Ik heb meegedaan aan Rabo feel good onzin promotie, een fles gescoord die ik niet ga gebruiken, niet gedraaid en gejuicht voor een niet geleverde prestatie. Allemaal omdat het er was en gratis. Goed bezig kritisch consumentje.

Doppertje

Cultuur = ruimte

In Brabant heeft het nieuwe bestuur van de provincie de post cultuur helemaal afgeschaft. In plaats daarvan is er nu geld voor Sport en Vrije Tijd. Waarom? De nieuwe toetreders zoals Forum voor Democratie en Brabant Nu houden niet van de cultuuruitingen die met cultuurgeld gesteund werden. De oplossing is wat hen betreft om de logica van de markt het te laten regelen. Wat mooi gevonden wordt verkoopt, moeilijke dingen niet. Cultuur als ruimte om identiteit te vinden en te onderzoeken is niet langer nodig. Terwijl je samen ergeren een prachtige manier is om je te onderscheiden en je een groepje te voelen. Als kunst en theater commerciele producten worden kun je ze alleen nog maar aanschaffen.  Heeft Forum daar wel over nagedacht?

culturele ontmaagding

Relatie

Ik luister naar 'De aard van de mens', een serie programma's over mensbeelden van het programma OVT op radio 1. Het book A Paradise built  in Hell wordt besproken. Mensen schieten elkaar bij rampen te hulp. Ze zijn dus niet altijd elkaars concurrent en vijand. Overheden organiseren echter hulp gebaseerd op angst voor ongeregeldheden.  Eens, niet eens, de meningen wisselen. Burger en overheid zijn aparte entiteiten lijkt het. Niemand bespreekt de relatie van de burger met de overheid of omgekeerd. Alsof je mens zijn niet wordt bepaald door hoe je je sociaal organiseert. Alsof je aard los van de omstandigheden bestaat. Misschien zouden we ook tussen rampen door voor elkaar kunnen zorgen wanneer dat onderdeel van onze maatschappelijke organisatie zou zijn. Misschien zijn rampen juist die situaties waarin zelforganisatie zich aan de controle van de overheid onttrekt. Het is in ieder geval opvallend dat in de media ambulancebroeders vaker worden lastiggevallen dan buren worden geholpen.

Paradise built in...

Goed Voorbeeld

'ik ga die boete echt niet betalen!'  De jonge mannen in de kringloopwinkel zetten samen het bed op.. 'Mijn vriend, en dat is de meest juristische jongen die ik ken, zegt dat het niet hoeft. ' De ander, een klein schuin lachje. 'In Rotterdam zeker..' Want zulke vrienden hebben ze hier niet. 'Mijn vriend zegt: als de hoogste minister de regels niet aanhoudt, dan hoeven wij dat ook niet.' Ze knikken. Daar zijn ze het samen roerend over eens.

Zo betalen we allemaal de prijs voor het feestje van een verwende man die alles al had en het nog niet genoeg vond.  Samen, voor elkaar zorgen, verantwoordelijk zijn, daar gaat het bij een huwelijksbelofte toch over: in goede tijden en slechte tijden. Klaarblijkelijk is dat voor mensen met wie het in slechte tijden ook goed gaat meer retorisch bedoeld.

Etos = geloofwaardigheid

Tagged

Terwijl we het kunstwerk van krijtlijnen van de Nieuw Zeelandse kunstenares bekijken valt het op. Het bordje. MISC was here. Officieel besteld, gemaakt, en met superklever aangebracht. Het stelt 'Team Graag', 'FSAFE' en 'SCF'  totaal in de schaduw. Getverdemme wat opdringerig. Blijkbaar maakt  het tijdelijke en kwetsbare van een spuitbus de primaire handeling van je naam schrijven acceptabel: Tuurlijk, jij bent het, maar, gelukkig ben je er maar even. Je bent zo weer weg. Deze tag niet. Veel te leesbaar, veel te normaal en veel te blijvend. We vragen ons af, zullen we eroverheen spuiten? Nee. Zelfs het laten verdwijnen zal te nadrukkelijk zijn....

.... WAS HERE

Mandje

Ik heb het een na laatste mandje. Het groepje van vader, moeder dochter. Of kleindochter, kan ook. Vroeg kinderen of juist laat. Moeder of oma pakt de laatste en wenkt de rest mee. 'Iedereen een mandje is de spelregel' zeg ik. 'Ja, maar dan lopen ze wel achter mij.' grinnikt ze.  Ik geef niet op. 'Een mandje is de spelrege...l.' 'Ja, maar, moet je eens in supermarkten kijken....' reageert ze defensief. Ondertussen zijn echtgenoot en dochter gewoon blijven wachten tot er iemand naar buiten komt. Hoe heet dat ook weer in de retorica? Ik twijfel tussen jij-bak, want jij doet dit ook niet in de supermarkt. Maar uiteindelijk denk ik toch dat het een afleidingsmanoeuvre is: iets zeggen dat er mee te maken lijkt te hebben, maar niet op de kwestie in gaat. Want hoe gaat de redenenering: ik hoef het ergens anders niet te doen dus hier doe ik het ook niet. Want ik hou me alleen aan wetten, aan spelregels heb ik geen boodschap. Principieel politiek. Nee, te ingewikkeld. Het is eerder: ik heb zin om te winkelen, nu, samen, geen zin om te wachten. Gewoon alledaags consumentisme.

o.a. ignoratio elenchi

Broeders

Bruderhof, heet de radikaal delende gemeenschap in Engeland. De documentaire is fascinerend. De 300 leden, onderdeel van de 3000 bruderhofers wereldwijd, bewonen een klein dorp tussen glooiende velden. Geen tv, geen internet. Wel samen zingen en lezen. Geen eigendom. Wel een spullendienst die je vraag 'zwarte schoenen, maat 43'  binnen 24 uur met een paar zwarte sneakers beantwoordt.  Geen carriere. Je werk wordt je aangewezen en dient de gemeenschap. Geen mode. Alles is zoals het in de tijd van de oprichting, 1920, was. Tenminste, de mannen dragen ondertussen jeans, de vrouwen nog steeds dezelfde slome rokken. Wat iedereen ook deelt is de liefde tot Jezus. Je moet niet blijven. Als je 18 wordt moet je zelfs weg, de wereld in. Pas als je het zeker weet mag je terug komen. In alles kan ik me wel verplaatsen. het dlen, het hogere doel. Het enige dat me blijft storen is de lelijkheid. Niks is mooi. Nee! Overgave zonder schoonheid: Dat gaat me te ver. 

Inside the Bruderhof

urban

Een natte prop. Terwijl stadsbreien, urban knitting helemaal hot was. Maak het zacht, maak het persoonlijk. Geen protest maar een positief signaal. Guerilla stadsinrichting. Al snel werd het breisel feel good code en in commerciele setting toegepast. Hipster steno. Nu is het voorbij. Als vorm dan. De boodschap, zacht, persoonlijk, kleinschalig, is nog net zo actueel. Wat het nieuwe knitting is? Misschien stickers?

Urban knitters

Subversief

Hoor je niets meer over. Subversief. Subcultuur nog wel. Als in Rafelrandje. Als in voorbode van gentrificatie. Subversie en subcultuur lagen vroeger in elkaars verlengde. Tegen iets zijn. Anti. Ook een zeldzaam woord. Je zou kunnen zeggen: subversie hoort bij repressie, bij staat. Daarom valt het op. Meer staat dan ooit toch is het stil. Wel tegengeluiden, keurig open en georganiseerd, geen subversie. Is het digitaliteit, waar anti altijd ook open en controleerbaar is. Is het neo liberaal, waarin bij gebrek aan staat anti gewoon niet mogelijk is. Is het sociaal. Negatief is ongezellig, ga uit van je kracht. Verandering moet voortaan uit Ja! komen. Het nieuwe subversief is positief. Prima. Toch mis ik anti.

subversieve groepering steelt vlag

Correctie of subversie

Ze hangen op half zeven, de maskers. Bij sommigen dan. We tellen: 1 op 10 ongeveer. Niet gek, het is 35 graden. "hebben jullie het gezien" zeggen buren opgewonden " het is gedaan he, met de maskers"  Ze lijken blij. Grappig. 'Ik wilde inderdaad al iets van zeggen..' stem ik in. Ze kijken me niet begrijpend aan. 'Corrigeren" leg ik uit. 'dat ze hun maskers op zetten". 'Nee, nee, ' schudden ze het hoofd "We worden er juist blij van, dat mensen het niet doen. We bewonderen het verzet."  NL vs Be in een notedop.

Data points

Facebook verzamelt je data, verpakt en verkoopt ze. Welke data dan? Wanneer je het nazoekt gaat het om 100 gegevens. De lijst is tegelijk indrukwekkend intiem als ook verassend algemeen. Je gender, leeftijd, beroep, inkomen en kleur. Gezinssamenstelling, vastgoed postie, creditcardgebruik. Of je ramadan viert of kerst. Of je deze maand jarig bent, of mensen kent die jarig worden. Autobezit, autoverlangen en reisgedrag. Of je in een relatie bent. Zin hebt in politiek.  Allemaal bij elkaar opgeteld zou je zeggen dat het nauwelijks iets bevat van wat wij onze unieke persoonlijkheid noemen. Of idealen of waar we voor leven. Toch is die combinatie van algemeenheden in staat je te benaderen als precies jij. Is uniciteit overschat of spelen principes maar een kleine rol in ons fysieke bestaan? Het eerste zou me opluchten, het tweede verontrusten.

for sale

Avondklok

Vanavond gaan we hem opwachten, de avondklok. Tot nu toe zijn we als vanzelf steeds voor half twaalf naar binnen gegaan. Nu is het nog 30 graden en moet het er maar van komen. Hoe laat is het nu. 22.22. Staan er al mensen op? Nee. Nog geen kwartier later komt de politiebus met groot licht voorbij. Ultratraag rijdend en stilhoudend bij iedere groepje. Wij zien hen niet, we voelen, we staan genoteerd. Pff. Een aantal mensen voelt de hint en staat op. Vijf voor 11. Ze stapt vrolijk zingend voorbij, vrije geest in haareigen bubble: Corona, covid, ze danst zelfs even. Aan het einde van de kaai laat iemand een lantaarn op. Het gaat eerst niet, dan een beetje en dan valt de lantaarn in het water. Lichten komen dichterbij.  Weer een rondje politie. Ze blijven nu een halve minuut op 10 meter van ons staan. We pakken ook in. Terwijl  we het eigenlijk niet willen. Zo werkt dat dus intimidatie. Op de korte weg naar huis, mondkapjes op,  horen we nog  twee keer sirenes. Avondklok. Je zou er bijna van radicaliseren.

Protest

Voor of na

Zou het aan corona liggen. Social distancing, elkaar de ruimte geven, onthaasten. Toch niet. Het is een bestaande gewoonte. Hier mag je eerst rustig alles in de tas passen, past niet, extra zak vragen, dan tassen neerzetten. De portemonnee tevoorschijn halen, Pas zoeken, overleggen welke je gaat gebruiken en dan, pas dan, is het geld van de winkel.  Voor mij is dit onnatuurlijk en asociaal. Voor mij: Cassiere zegt hoeveel, betalen met de pas die je al in je hand hebt en inruimen doe in je eigen tijd.  Want de volgende is al aan de beurt.  Sneller Is onnadrukkelijk. Boodschappen, pff, daar val je anderen niet mee lastig.  Hier maak je van de overdracht van saldo een moment. Alsof je landjonker bent, onwennig met digitale dukaten rommelend. Omdat je gewend bent dat alles er gewoon is.

Bankgedrag

Gelijk ongelijk

Soms zie je het meteen, de machtverhouding. Terwijl we onze spaghetti van eergisteren en gisteren eten wisselt zij steeds van houding. Benen languit over elkaar,verzitten, armen om knieen geslagen. Ze zijn met twee. Benen en haar beige vriendin. Benen heeft benen en ze hebben haar. De korte rode jurk laat ze helemaal gebruind en slank bloot. Ze is op ze verliefd. Beige vriendin heeft ook een rode jurk, geen benen. Benen spreekt en spreekt, grappig verontwaardigd, dan weer pittig geopinieerd. Beige zegt dan iets terug. Het is echter 95-5 voor Benen. Benen heeft Beige nodig omdat er geen man is, vanavond.  Denken wij. Beige is oefenpubliek. Nu is het een been lang en een kort. Speels kijkt ze even naar haar eigen onderbroek en kirt iets. Beige heeft al een uur niet bewogen. Zij oefent dood. De pasta is op, we gaan. Eigenlijk willen we Benen door elkaar schudden en roepen: Luisteren, je moet ook eens luisteren. Maar zulke dingen doe je nooit. Wij zijn Beige.

Killer legs

Lock down light

Nog geen 18 uur na de bekendmaking dat iedereen in het publiek domein en ook fietsers mondkapjes moeten dragen is de score 80%. Voor fietsers zelfs 90%. De niet-dragers zijn meestal vrouwen. Alleen op straat, geen groepje. Of oudere vrouwen op de fiets. Waanzinnig hoge score vind ik het. Onder de indruk. Pas later hoor ik de boete: 1600 euro. Misschien dat het een rol speelt. Geen agent gezien, dus waarschijnlijk is het gewoon vrijwillige medewerking. Sterker, boetes kunnen alleen werken bij overgrote vrijwillige medewerking. Ik ga vanavond eens kijjken of de avondklok ook zo goed werkt.

avondklok

Stadsgedicht 6

Zonder woorden.

diversiteit

woordmoed

Helemaal mee eens, de nieuwe tekst op de atelierdeur. De lege bussen en de bakjes zijn een kadootje. Woorden zijn er handelen nog niet.

zeg het

Mythes

Ze staan in het veld, een groep. We rijden voorbij: fietsclub gok ik, wandelkamp, meent de chauffeur. Na de volgende bocht zien we er meer. Dit is iets heel anders. Plukkers, Oostblok. Vermoeide gezichten, vuile handen. De mannen in werkbroek, vrouwen meestal in legging. De eersten lopen het boeren erf al op. Naar de caravans die daar achter staan? We hopen van niet. We zijn bang van wel. Het beeld voegt een onheilspellende laag aan welvaartstaat Nederland toe. Het was niet alleen vermoeidheid. Het was ook het besef welke plek je hebt in deze maatschappij. Hoe je gezien wordt. Toch kopen we bij de volgende boerderijwinkel aardbeien en kersen. Lekker. Vernadert de smaak door het besef dat door wie ze waarschijnlijk geplukt zijn? Onschuldig zijn ze in ieder geval niet meer.

lekker hoor

Perspectief

 Steeds minder mensen hebben tijd om iets in de buurt te doen. Daar is iets op gevonden. Bedrijven doen het. Vattenfjal, de zwarte energie gigant uit Zweden, gaat met de werknemers de wijk in. Ze hebben er ook een BN Ronald voor, een professional: 'Samen werken aan iets goeds, dat is echt mijn ding!' Hij gaat lekker los met de 'vrijwilligers'. Ijzingwekkend bedrijf, Vattenfall. Op globale schaal een moordenaar, maar lokaal een schatje..

het groene masker

Niet zomaar!

Wat dacht ik, dat kaaizitten de bedoeling was? Al dat bouwen voor gewoon relax? Nee natuurlijk niet. Het is een kaai voor schepen, toeristen schepen.  Voorbij de tijd van strandbeleving aan de Schelde. Diesel en euro's.  We gaan vooruit!

Dank je wel Koen!

Omdenken

'Ook door kleine ruitjes kan de zon schijnen', een gezegde dat wil zeggen dat ook arme mensen vreugde kunnen beleven. Impliciet: armoede is niet perse een sombere kluis.  Geld maakt niet als enigste gelukkig. De nieuwe donut economie van Kate Raworth biedt een circulair verbonden geheel van waarden. Je rijkdom is niet strikt monetair. Gemeenschap, verantwoordelijkheid voor je omgeving, liefde voor de natuur en de omgeving, ook dat telt als betekenisvol en vervullend. De maat van je ruiten is gewoon een onderdeel.  Welk spreekwoord daar bij gaat horen? Wie wifi wil moet windmolens planten? Een boom op de meent is mooier dan een eigen huis? Loopt nog niet echt lekker. Zo gemakkelijk kritiek is, zo lastig en verwarrend is omdenken. 

Verander je Metaforen

Streetwear

Niks bijzonders, dit is de normaal 2020, Antwerpen. Gedempt palet, gekleed, sportieve schoen. Tas in pastels. Haar gekapt. Slanke gestalte.

trendjurken

Ruggesteun

Nu het stil is, wordt mijn vermoeden bevestigd. Mensen op de kaai zitten het liefst naast een bolder. Ieder groepje vanavond aanwezig zit op of naast de metalen paddestoel. Is deze bezet, dan is de is de kop van de ladder aan de kade de tweede keuze. Goed om te weten.

de experts

Ondernemer of zakenvrouw

Trots vertelt ze dat iemand haar een echte ondernemer noemde. Mijn gezicht is duidelijk. 'Je bent net als mijn ouders, die vonden ondernemen ook vies.' Dat is een misverstand. Zaken doen is prima. Mijn bezwaar is de vanzelfsprekende goedkeuring. Ondernemer! Goed zeg! Ja, gaat lekker.. Het voelt als een podium voor zelfingenomen mannen en vrouwen.  Het draait om jouw plan, jouw geldzin, jouw succes. Terwijl niemand je er om heeft gevraagd de wereld te vullen met duffe t-shirts of dure schuimkoffie. 'Ondernemer? Nee. Zakenvrouw,' stel ik voor, 'dat vind ik je wel.' Want zaken doe je samen.

Succesvol worden?

Stereotypisch

'Cute Asian Man Wearing Yellow t shirt Thumbs up', is de titel van dit fotostock beeld. In de collectie zijn nog veel meer cute, attractive of andersoortige mannen te downloaden. Dat je de modellen vindt is tot daar aan toe, hoe vind je die categorieen? Wie bepaalt de vraag? Waar kun je deze cute man voor gebruiken?  IJsjes? Schoenen?  Internetcafe? Wat is geloofwaardig bij dit gezicht? Denk er om, dit is meteen een goede 'woke -ness' test.

Happy Young African Man

Biomassa

Toch niet bio, bomen snipperen en verbranden. We zeggen het al jaren, nu zegt de WRO het ook. Mooi! Gewoon aan het gas blijven. Volgende stap: bouwen met hout, niet met beton. Beton levert mega stikstof en het zand raakt op: hout is prima geschikt om mee te bouwen. Wat zie je nu: Hybride. Veel beton, beetje hout.  Zo zal het ook wel gaan met biomassa. Veel Houtsnippers, beetje afval. Precies het omgekeerde, net zo slap en ongeschikt.

Oud nieuws!

Tekst in blauw schuingedrukt

Fake news?

Het kaartje hangt aan een dun draadje uit de brievenbus. 'Graag Gedaan! van Postbode Patrick' lees ik. Hmm. Wat lief van Postbode Patrick. Iets in de bus doen. Of, dat is natuurlijk normaal, dat ie dat doet. Waarom dan dat kaartje? Is het een heel hartelijke man? En daar komt de worm: nee, stomkop, het is marketing. Dat je je goed voelt omdat het zogenaamd persoonlijk is. Dat je dan nog een keer daar bestelt. Zo zie je maar hoe  het begrip Fake News de hele menselijke geloofwaardigheid op losse schroeven zet. Sorry Patrick. Of....

Dit kan ook

Verhaal

Het doet er niet meer toe, de tekst. Het hele verhaal eigenlijk niet. Ooit was het urgent genoeg, dringend zelfs. Redactie, opmaak, printen, plastificeren. De feestelijke opening, de complimenten. En nu is het over en schrijft de storyline zichzelf.  Eerst ging het over natuur, nu is het als de natuur.

Hoe lang hebben we nog

Circulaire graffity

Letters netjes uitgespatieerd. Heggeschaar op accu. Gewone scharen en vingertoppen. Wanneer wij toevallig langslopen is de tekst BESTE MENSEN, de komma ontbrak nog. Want het is de aanhef van een brief, volgens de kunstenaar Olivier Scheffer. Vanwege het ziekenhuis op de achtergrond, waar alle goede zorgers werken... Maakt eigenlijk niet uit, het waarom. De plukkende handen om de letters scherper te maken....

WIE?

Mijnwerkerstrauma

De omschrijving was ' A person of value, in a world of meaning', dat is wat mensen wensen te zijn. Beide zijn op dit moment onzeker. Die 'world of meaning' lijkt met het verlies van het belang van cultuur verschoven van een gedeeld perspectief naar een eigen gekozen eiland. En: wanneer je wereld verdwijnt, verdwijnt ook je waarde. Het mijnwerkers trauma: je leven is onderdeel van een wereld die voorbij is.

cultuur na covid 19

De kolonien, stupid!

Hoe we toch zo rijk geworden zijn? Hoe gaat het ook weer? Stoommachines, industrialisatie, elektriciteit, auto's en democratie! Waarom is het niet iedereen op de wereld gelukt? Pech? Wij zo goed? "Nou," legt de econoom Jason Hickel  uit, "we begonnen natuurlijk niet met niets. Grondstoffen werden uit de kolonien gehaald. Katoen en suiker door slaven verbouwd. Dat scheelt."  We kijken elkaar aan. Juist. Nooit zo geleerd op school. De kolonien stupid.

Jason Hickel (vanaf 17:20)

Bubbel

Dichter dan anderhalve meter bij elkaar mag als je in de bubbel bent met elkaar. Goed kennen, familie, vrienden, geliefden. Op het pleintje kijken we vanachter een pintje een uur lang naar kinderen en ouders. Vaders basketballen met zonen, er wordt gevoetbald. De mooie moeder speelt met dochter op het klimrek. Vader-jongenachtig, rocker, spreekt een aantal jongens zonder vader stevig toe. Hier wordt een lesje geleerd. De jongens pruilen, bozen en druipen af. Nu zijn er alleen nog vader- en moederloze meisjes. Zij spelen met elkaar.  Alle andere kinderen spelen met hun ouders. Nee, oefenen met hun ouders.  Aan de bubbel herken je een hele wereld

kindernamen

Zoomen

Heerlijk ruikt het. Lindenbloesem. We zitten eronder op een bankje. Wat is dat geluid? Het lijkt op groene vliegen op een drol... ZZZZZ. Toch jammer. Dan kijken we omhoog: in de boom hommels, honderden... We waren bijna vergeten dat ze bestonden.

hommels

Een kleurtje...

Nu in de Bijlmer, de demo. De reporter van het acht uur journaal doet een stand upje, er zijn veel jonge witte mensen : '... want steeds meer jongeren hebben klasgenoten met een kleurtje.' Oh, zeggen we op de bank tegen elkaar: Een kleurtje, dat is het....

verborgen discriminatie

Vakantiegeld

Een bus stopt en vier mannen gooien een inboedel naat de ondergrondse vuilniscontainer. Bedden, matrassen, bankstel alles wit. Overal in de wijk liggen grote hopen. Bij iedere vuilnisbak. Hele interieurs. 'Vakantiegeld' zegt de buurvrouw beslist ' Mensen halen wat nieuws.' Ik hoop het. Bij dit interieur ligt een verwijzing van de psycholoog. Slaapproblemen.  Misschien dat een nieuwe bank daar ook tegen helpt.

slaapmakend

Exhibitie

Antwrpen, Schelde Kaai. Deze blokken hebben een fantastisch uitzicht over het water. Rechts soicale huurwoningen, Links luxe appartementen. Rechts max 330 euro per maand, links ongeveer een miljoen euro per appartement.  Voor de kleine ramen rechts hangen ook nog gordijnen, links is alles open. Een mooie illustratie van hoe je in de maatschappij staat. Verborgen en bescheiden, bijna exhibitionisch zichtbaar. Stil in je hoekje, luidruchtig in het midden. 

sociaal Antwerpen

I can't breathe

En wat is de discussie in gidsland NL? Mogen er wel 5000 mensen protesteren, qua corona. Politicus na politicus probeert een verontwaardigd graantje mee te pikken.  Belediging voor de zorg! de winkeliers!! de horeca!!!  Ging die demo overigens nog ergens over?

BLACKOUTTUESDAY

Doorgaan

De hoek omslaan en daar staan ze: orkest op straat. Ze zetten in. Wij zijn vrolijke vrienden! klinkt verlegen het publiek. Het bruidspaar staat net zo bescheiden te stralen op de stoep. Dan: We Zulllen Doorgaan!, van Ramses Shaffy. Zingt in gedachten makkelijker dan in het echt. Toch is het heel mooi. Ontroerend. We fietsen verder. Een diner tussen de huizen. Daarna bezet een groep oudere mannen een plein. De straat lijkt terug als publieke ruimte. Dank Corona!

rijksbouwmeester

Mooi

De twijfel blijft. Is het een kind met dikke ogen, een Chinees kind? Of? Omdat de normen voor schoonheid zo duidelijk zijn lijkt het onmogelijk dat je een Down kind gebruikt voor reclame. Terwijl, een lief kind, eet lekker van de pasta. Sfeer goed. Doet wat het moet doen. Dezelfde dag zie ik een serie over vastgoed. Opgepompte botox babes. Daarvan twijfelde ik niet over hun schoonheid, maar over de mijne.

Selling Sunset

Broken windows theory

Je omgeving vertelt je wat je moet doen. Zie je een kapot gegooid raam? Je gaat de andere ramen ook ingooien. Een oude matras langs de stoep? Je gooit de jouwe er ook bij. Drollen? Laat je hond ook maar kakken. Dit is de 'broken window theory'. Verloedering nodigt uit tot verloedering. Hou het heel en je houdt het heel. Bij de tramhalte in een achterstandswijk schiet dit door me heen terwijl ik naar de prullenbak kijk . Het verhaal werkt volgens mij subtieler.  De gemeente laat in haar onderhoud zien hoe ze haar bewoners waardeert.  Boodschap begrepen.

Broken WIndows

Lock Off

Het verdrietig gezichtje is van een paar maanden terug. Daarna komt de boodschap: it's ok :). Deze week, Lock Off,  in krijt en het gezichtje is weer sad. Boos zelfs. Its not oke ineens.  Stille rebellie.

BOA willen wapenstok

Straat Woord

NDSM, net vers. Normaal zou het festival hoogseizoen nu beginnen. Geelwijf laat van zich horen.

@geelwijf

Not a dream

Nu alles weer in beweging komt krijgt de lock down precies die status. Droom- achtig.  Nu ook nog niet duidelijk is wat de gevolgen zijn. Beetje als een ongeluk. Je been is gebroken, dat is duidelijk, hoe het kwam, net een droom. Inclusief vertraging. Waaruit blijkt hoe slecht we zijn in onverwachte gebeurtenissen. Je hebt eigenlijk oefening nodig om er iets van t emaken. Lock down nu zou tot geweldige boeken en gedichten en inzichten leiden. Onverwacht bakken we er weinig van. Daarom is het eigenlijk gek dat we geen time out kunnen afroepen.  Oefenruimte. Want als we slecht zijn in nieuwe situaties, waarom zouden we ze dan meteen voor echt doen?

covid economy

Looxlife

Loo loves life. LOOXlife (is good), L, nul nul X, LIFE, LOO. XL.IFE.. Helemaal duidelijk wordt het niet, het leven is goed voor L, zoveel is duidelijk. 

Kost overigens maar 1000 euro, zo een eigen nummerbord. Alles mag, behalve vieze woorden of schelden. Dus ook maar drie letters. De meest coole zijn natuurlijk al weg. Hoewel. BATMOBIL, het kan... Het nummer is persoonsgebonden, je moet er wel mee door. Toch nog lastig.

MEER LOL

Misschien...

Ooit was hier iets: verslaafd aan misschien. Tijdelijk, vandaar de naam. Een uitzonderlijk poetische naam voor wat het zou kunnen zijn geweest. Toch, na reflectie is het eigenlijk ook heel plat en gewoon. De mens is dat. In al zijn besluiteloosheid. Weigerend het meest voor de hand liggende te accepteren. Aarzelend  realiteit onder ogen te zien. Want: het zou kunnen dat het toch...  Het gedicht is niet deze naam, beheersing, doelgerichtheid en discipline, dat zijn pas woorden vol verbeelding... Toch heeft die poezie de realiteit van de twijfel verdreven.

Fierensblokken Antwerpen

Vrije tijd

In de provincie Noord Brabant is er geen portefeuille Cultuur meer. Het valt  voortaan onder portefeuille Vrije Tijd. Ideetje van Forum. Zij haten cultuur. Eigenlijk best een goed idee. Nu kunstenaars binnenkort collectief werkloos worden, kunnen ze direct omgeschoold worden. Naar Vrije Tijd trainers . Als in:  tijd die vrij is, bevrijde tijd.  Bevrijd van dogma's. Van waanbeelden en valse verwachtingen. Vrij van iedere benepen invulling. Bevrijde Tijd. Brabant, het wordt schitterend.

VVD CDA en Forum sluiten deal

Nachtbeeld

Achtergelaten. Vanochtend de twee grote kasten van de Syrische bovenbuurman die de ingang versperden. Nu al een week. Na gemor onder de andere buren gaat de sociaalste vragen waarom. Hij spreekt geen Nederlands, gebrekkig Engels. Het is hem niet gelukt een afspraak met de reiniging te maken. Online te ingewikkeld. Sociale buurvrouw helpt, maakt een afspraak, plakt een briefje op het vuilnis. Buren morren nog, toch gerustgesteld.  Ben ik nou soft, vraagt ze me. Je bent lief. Een aardig mens. Je doet het goed.

Vuil & the city

`

het zit er op

Florian Schneider-Esleben, Kraftwerk

Dubbelzien

Vanwege de gevel komen we dichterbij. Ook nog reliefs, blijkt. Mens en omgeving. Ineens staan we oog in oog met een gezichtloze alien die een rode kabel sleept. Mens en omgeving nu. Duidelijker kan het verschil in opvatting over wat een mens is en wat hij kan verlangen niet worden. Spelende kinderen in een bos, digitale on-persoon. Rijmt prachtig met de keuze die we nu moeten maken. Welk mensbeeld voor morgen?

choices, choices

Vetzakken

Die heb je, die spugen en daarom moet het scherm blijven. Is ook de klant voor mij het mee eens.  Maskers? Nee, dat niet. Zweterig en je kunt elkaar niet zien. Bedoelt iemand het goed of kwaad, een gok. Hier is de rij voor supermarkt een kwartier wachten lang. Ik heb een boekje bij me.  Boodschappen doen is  niet langer onze grootste vrijheid, meer een opgelaten en onhandige noodzaak. Geintjes, vrolijkheid, uit den boze. Met een serieus gezicht leeg voor u uit staren.  Stel je voor dat dit de nieuwe normaal is. Wat wordt dan de nieuwe reclame?

Old School

Stadsgedicht

V.l.n.r: Stroomkast, waterflesje, blaadje, touw,  colablikje, bekisting, dode spreeuw, vlieg.

Locatie: portiek net opgeleverd appartementenblok, Antwerpen, Nieuw Zuid.

Koningsdag pfff

Veel vlaggen, zien we als we Rotterdam inrijden vanuit Antwerpen. Koningsdag? Oh ja. Het Acht Uur Journaal. Man oh man wat verschrikkelijk. Gereutel over volksliederen, afstand houden, thuis vieren en goed verlopen. En leuk, stille disco op straat in Amsterdam... Niets gemist. Waarom staat het zo tegen? Waarschijnlijk een overheids overdosis gekregen en nu een allergie voor alle dingen die Nederlandsig zijn. Koningshuis jeuk, hardnekkiger dan Corona...

allergie en gekte

Wan Species

22.00 Daar kwamen ze dan toch: de satellietentrein van Elon Musk. Prachtig, een rechte lijn lichtjes langs het firmament. De kerstman, joelt iemand. Inderdaad. Door de verrekijker is het een kralensnoer van lichtjes. Goed voorstelbaar als een convooi arresledes. We zijn opgetogen. Eerst al het acht uur applaus, nu de satellieten. We are One species. Hoewel, is Elon Musk wel een van ons? Of komt hij van elders? Maakt niet uit, voor nu is het prachtig.

treintje spelen

Anansi

De kleine spin Anansi is hoofdrolspeler in veel Surinaamse verhalen. Hij is opportunistisch en weet door snel en slim besluiten de machtige Tijger af te troeven en laat de Koning verbaasd staan. Anansi, wordt gezegd, staat voor de slaaf, Tijger voor de plantagehouder en Koning, ja, voor de koning. Het is een klassiek troost en hoop verhaal. Kleine held verslaat de gevestigde orde. Je wordt er blij van.  Het zette me ook aan het denken. Hebben wij nog ruimte voor Anansi's? Hoe verslaan wij onze Tijgers? En wie is er Koning? 

Anansi berijdt Tijger

Heimwee

Waarschijnlijk nog 2 weken. Dan weer half normaal. Meteen een bucket list maken: nog Amsterdam zien, leeg. Genieten van de blauwe lucht. Vogels luisteren. Over lege wegen rijden. Voor dichte winkels staan en door winkelstraten lopen zonder publiek. Elkaar tegen komen in de supermarkt en dan even samen gaan lopen. Lege schoolpleinen. Het 8 uur journaal kijken. We zullen het missen.

protest

Regeren is vooruitzien

Ard van der Steur, VVD, was minister van veiligheid en maakte afspraken over gebruik van privacy gevoelige informatie met de veiligheidsbranche. Hij vertelde dat niet aan de 2e kamer. Ard van der Steur is nu voorzitter van de vereniging voor de veiligheidsbranche. Was dat het wisselgeld ten tijde van zijn beslissing?  Het was op zijn minst een goede referentie. De kamer is not amused. Tsja. Wat nu? Was Ard niet de man van de bonnetjesaffaire. Over gelogen en daarom afgetreden. Toch gek dat het voor de rest van je carriere dus niets uitmaakt, leugentje, dealtje, rommelen, jokken. Zeker als die carriere de veiligheidsbranche is... 

bonnetjes leugen

Donut onto others...

Amsterdams Groen Links, nu aan de macht, gaat Kate Raworth, econome van de donut economie, als expert in dienst nemen. Donut economie is een circulaire economie waarvan het doel is zo veel mogelijk mensen zo optimaal mogelijk te laten functioneren. Klinkt normaal, wat zou het anders moeten zijn. Onze huidige economie is een extractie economie, de aarde is de provisiekast, en op concurrentie gebaseerd. De beste wint. Kunnen ook besten zijn. Amsterdam is een schoolvoorbeeld van een parasitaire econoie: toerisme, buitenlandse bedrijven met belastingvoordeel, een benzine en kolen haven, beleggers in vastgoed. Dat alles begeleid door 16000 ambtenaren. De energie voorziening van de stad zijn bio massa, houtblok, centrales in handen van een zweedse kolenreus. Wow Kate, donut dat. Alleen als Amsterdam zijn core businesses verandert, wordt het iets. Dat gaat niet gebeuren. Maar het staat wel goed. hoopvol. Goed voor de volgende verkiezingen. Moet ik meer zeggen of is het punt duidelijk? Liever hoopvol ten onder dan duurzaam je baan kwijt.

Do nut lie!

Criteria.

Ze zit in de schaduw van het elektriciteitshuisje, bovenste trede van de trap. Midden twintig, korte kleren, lang haar, red bull in de hand. Naast haar zie een spoor van nat. Gatver, ze zit naast pis, denk ik, en flop, spuugt ze een dikke klodder op de grond. Mijn gatver gezicht wordt nog groter. Haar vriendin neemt het waar en sneert iets als" zie je het goed, mwf"  Het laatste is iets onaardigs, iets dat zegt wij zijn jong en hard en jij bent oud en een trut. Dus loop ik terug: "Ze spuugt en dat vind ik vies" Waah, zao li kje eens in je gezicht spugen...." De man naast haar snoert haar de mond. Geen zin in een scene.   'Het zijn hoeren,' zegt partner binnensmonds, 'bemoei je er niet mee. Hebben het ook lastig..".  Waar.  Maar, hou ik vol, op straat spugen, kan echt niet nu. Sterker, in iemands gezicht spugen is nu een misdaad. Het nieuwe burgerschap. Lekker onbarmhartig zijn, een soort burgerwacht. Corona Cop, ik schrik er van.

Corona Cops

Wat nou?!

Jongens weggestuurd, want scooteren op het basketbalveld. Ja mevrouw, begrijpen we. Hard rijdende auto en oudere man op zebra. Slecht, gevaarlijk, ben ik met hem eens. Praatje met Gert, fout bij operatie, hersenschade, anders geworden en zo alles kwijtgeraakt. Jammer dat hij nu niemand meer kan ontvangen op zijn kamer bij leger des heils. Bank bij de Ekoplaza is weg, moest van gemeente, geen garantie voor anderhalve meter!! Dan maar naar met toevallig ontmoette vriendin naar een andere bank waar we tegen de leuningen geperst bespreken hoe het nu verder zal gaan... gewoon een corona loopje: wij, wij, wij. Als we dat er aan over kunnen houden....

dus dat straks

Pre post corona blues

Vandaag hadden we het al: heimwee. Wat is ie blauw en fris, de lucht. En stil ook alles. Elkaar groeten, mooi om elkaar heen lopen. Hoewel we pas halverwege zijn, zijn we nu al nostalgisch. . Genieten dus, neem het er van. Want het komt nooit meer terug, als het weer normaal wordt

weer vliegen

Corona vs Crime

WInkeldiefstal: naar beneden. Inbraken in kantoor- of bedrijfspanden: omhoog. Cybercrime: omhoog, meer mensen werken vanuit slecht beveiligde omgeving. Meer oplichting. Inbraken in woningen: omlaag. Fiets diefstallen: omlaag. Andere criminaliteit: burenruzies, overlast: omlaag. Parkeerboetes: omlaag. Cafe ruzies, dronkenschap: omlaag. Huiselijkgeweld: omhoog. Algemeen: misdaadcijfers omlaag. Opgelegde boetes: omlaag.

Dit waren onze onderbuikcijfers. Klopten bijna: overlast ging omhoog: hangjongeren. Huiselijk geweld blijft hetzelfde. Verder alles goed aangevoeld.

cijfers

Gewend

In de supermarkt voeren we een 1,5 meter gesprek. Hij risicogroep, hart, is bang. Maar, alleen zijn, dagritme, geen punt. Al meer dan 50 jaar kunstenaar. Sociaal gaat het goed, net nog met 5 andere kunstenaars via het scherm geconfereerd. Geen afstomping, matheid, ingekaktheid? O, je bedoelt dat je afglijdt in een soort mat vacuum? Nee, daar komt hij net uit. Hij kan weer sprankelen. Hij is er doorheen. Ik feliciteer hem, hij ligt een straatlengte voor. Zelf dom, doelloos en zonder dromen. Zelfs geen verzet. Corona Blues.

corona blues

Honger is geen dieet..

Iedereen roept over de schone lucht, kleinere footprint, het kan wel... Tijdens mijn verblijf op een onbewoond eiland was er nauwelijks eten, geen drank en geen sigaretten. Na terugkeer in de bewoonde wereld  was mijn lichaam technisch gestopt met roken en drinken.  De eerste avond ging er een pakje en een fles doorheen. Niet kunnen is iets anders dan niet willen. Natuurlijk wist ik dat het verstandig zou zijn zo zuiver te blijven, ik wist alleen niet waarom. Later stopte ik met roken en drink ik nauwelijks nog. Terwijl alles er is.  Het waarom is me duidelijk nu.  Pas als we willen, kunnen we. Zijn er door de pandemie redenen bijgekomen om groener te worden? Niet echt. Het is wel mooi dat we gemerkt hebben hoe het is en dat het kan.

post corona

Corona gevecht

Vandaag het eerste gevecht gezien. Meteen al bij de ingang van de supermarkt maakt hij duidelijk wie hier baas is. Anderhalve meter, mandje, en maar een klant per keer. Alleen perfectie telt. Wie faalt wordt ongenadig terug gewezen. Ik heb drie pogingen nodig voordat ik binnen mag. Na de kassa kiezen moeder en dochter samen een plant uit. Hoofden bij elkaar. Anderhalve meter! Moeder kijkt op en zegt nee, het is mijn dochter. Dat is niet goed genoeg. Tweemaal 'anderhalve meter!' 'Nee!!' later wordt een scheldende moeder inclusief rollator buiten door een agent opgewacht. Social distancing, goed idee!!

sociale of fysieke afstand?

Paria

De winkel is leeg, dus we mogen er allebei in. Map kopen voor de belasting. Het is een sigarenzaak oude stijl: kantoorartikelen, kleine kadootjes, horloges vroeger ook. We hebben geluk, de kantoorartikelen zijn afgeprijsd. DIe mogen niet meer verkocht worden binnenkort. Nieuwe regels. Sigarenzaak nieuwe stijl is rookwaar only. Wat hij er van vindt? Hij haalt zijn schouders op. Hij staat achter een geimproviseerd spatscherm van folie en een bezemsteel. Ik maak me vooral zorgen hoe het verder moet, als dit weer afgelopen is. Hoe gaan we dan nog met elkaar om? Ik heb sociale academie gedaan, ik hou van mensen. Ik heb hier een koffiehoekje. Voor de buurt, mensen die alleen zijn. Moest dicht. Mensen te dicht op elkaar. Je merkt het op straat. Je kucht en je bent een paria. Ze lopen met een bocht om je heen. Zou dat weggaan, als het weer over is? Daar word ik bang van. Wij knikken. We voelen het ook. Die anderhalve meter gaat in je hoofd zitten... We danken hem voor de mappen en het praatje. En geven hem een boks, het folie netjes tussen ons in.

Survivor

Een button op je revers. Dat bleek het gemakkelijkst. Een officieel ding natuurlijk ook, van papier. Of een pasje. De button is het signaal. Net als het vuistje van de handhaver. Je weet waar je aan toe bent. Dit is een persoon die veilig dichterbij mag komen. Redding van de economie ook. Deze mens mag gewoon werken. Een button nadat je getest was. Op eigen kosten, dat wel. Zo simpel.

Dit is een button

Zonering

Ineens is het in alle winkels helder: deze afstand is de juiste. Strepen op de vloer, vakken, blokken. Wij zijn nog niet helemaal gewend. De privacygrens kennen we natuurlijk al. Maar dat is er maar 1.  Nu is het nog niet duidelijk of we strak achter de streep of bijvoorbeeld midden in een vak moeten staan. Volgende week, denk ik, kunnen we het vloeiend.

strepen

Wij van Shell

Tegen de corona sky valt me ineens het nieuwe logo op. Wat zijn het? Supermensen? Opzichters? CEO's?

Ineens ben ik bang dat die corona geen toeval is, maar een experiment...  Ontworpen door de Bilderbergers van de wereld. Wij, het volk, worden nu getest op gewilligheid. Na de economische reset krijgen we de nieuwe leefregels, ons opgelegd door de opnieuw machtige overheid. 

En dan komen ze tevoorschijn: de rode mannen...

Ok, misschien een beetje koorts

meer groen

Storyline

Op de cursus lezen we de basis verhaallijnen: De opdracht, de list, het misverstand, het noodlot. Bij iedere omschrijving kunnen we films of romans noemen. 's nachts in bed denkik aan corona, de maatregelen. Welke storyline hanteren we? Het noodlot? Het onrecht? De reis? Hoewel het de uitkomst niet verandert, heeft het wel effect op hoe we de komende weken beleven. Mijn voorkeur, ik twijfel tussen ' de opdracht'  of 'de speurocht' ....

corona storyline

Corona compisitie

Netjes uitgeprinte uitleg over hoe je je handen wast en:  een ring.  Vergeten weer om te doen. Ja, ook corona.

Long & wet

Hug

We footsen, ellebogen en bumpen dat het een lieve lust is. Het nieuwe handen schudden is na minder dan 24 uur geadopteerd als het nieuwe normaal. De stakeholder sessie begint en iedereen houdt zich daar ook aan de regels. Geen conflicten, POOOsitief, iedereen is benieuwd, geboeid en vooral... geinspireerd. Ondertussen vindt dezelfde fraude als altijd plaats. De sociale plicht tot POOOsitief verhult alle tegengestelde belangen, conflicten worden verzwegen. De door ons gehoorzaam geplakte post its worden door de duurbetaalde pro's nog een keer vertaald naar nietszeggende optimistische drab. Aan de participatieplicht is voldaan. Verder regelen we het wel binnenskamers.

Er is toch nog 1 lichtpuntje. Wanneer we afscheid nemen met weer footsies en ellebogen, geen bumps,  krijg ik van 1 stakeholder een hug. Ik accepteer hem verheugd als een stille solidaire daad van verzet.

stakeholden voor pro's

Goed Bezig

Kinderen liggen er wakker van: klimaatangst. Vertrouwen er helemaal niet op dat het wel goed komt. Vinden ook dat  volwassenen niet genoeg doen om de natuur te beschermen. 

Shell bouwt nu in Pennsylvania, VS, de grootste plastic fabriek van de wereld. Waarom? Goedkoop schalie gas daar, daarvan maak je ethyleen en dan polyethyleen, plastic. Shell verwacht namelijk minder omzet in olie. Vanwege ecopolitiek. Dus zit er meer winst in plastic. Olie, plastic, Shell maakt het uiteindelijk niet uit waaraan we kapot gaan. Als Shell er ondertussen maar geld aan verdient.

Dus  lieve kinderen. Ga gewoon rustig slapen. Tot jullie groot zijn passen wij, de volwassenen,  wel op de aarde......

Shell Helpt

No hugging, no shaking hands

In Italie wordt het afgeraden door de overheid: omhelzen, handen schudden. Ingrijpender dan scholen sluiten. Dit grijpt diep in op gedrag. Wat moet je dan doen? Afgelopen week hadden we een werkontmoeting met vrienden. Door rommelig binnenkomen hadden we twee ervan niet omhelsd. Dat was voelbaar in het contact. Subtiel, maar toch. Even een brasa en het was weer ok. Wat nu als we preventief geen tekenen van affectie meer uitwisselen? Verzinnen we dan snel alternatieven, wuiven, hoofdknikken. Gaat het effect hebben op het groepsgevoel, op solidariteit? Lijkt geen goed idee nu je juist rekening met elkaar moet houden. In je armholte hoesten, vrijwillige quarantaine als je je slecht voelt... Vreemd dat na zoveel rampenfilms ik me alleen maar witte overals, masker en plastic wanden kan herinneren. Helemaal geen virus veilige omgangsvormen. Of ontsmettende handgel. 

Corona ala Italia

Niet nee

Veel onderzoeken wijzen uit: het moeilijkste woord is niet Sorry, het is: Nee. We doen talloos veel dingen die we niet echt willen doen om maar geen Nee te hoeven zeggen. Enquetes invullen, helpen dragen of verhuizen, maar ook informatie geven, of straf. Iets aan iemand vragen is een krachtige vorm van manipulatie. Gek genoeg werkt het ook de andere kant op. We vrezen afwijzing. Daarom vragen we vaak maar niks, stellen iets niet voor, bellen maar niet. Om te voorkomen dat iemand, dat is dus gek, Nee! zegt. Terwijl eigenlijk de kans dat iemand dat zegt, zie eerder, niet zo groot is.

luister maar

Beurs

"To resolve this issue, please revise your app to provide a more robust user experience by including additional native iOS functionality."

Wat dat is ? iOS functionality? Camera en microfoon openen, data leveren wanneer de app niet gebruikt wordt. Er moet natuurlijk wel iets voor Apple te verkopen zijn.  Hoezo surveillance capitalism?

de grote Dataroof

Dubbele betaling

Het interview gedaan, het stuk geschreven. Voor akkoord toegestuurd. De krant moest gedrukt. De telefoon. Het kan niet. Het stuk kan niet. De geinterviewde klinkt paniekerig. Wat is er aan de hand? In het stuk staat de naam!

De naam is die van zijn winkelbaas, die de huur 300% verhoogde omdat de winkelstraat populairder geworden is. Hij kan die huur niet betalen. Zijn winkel is klein en alternatief. Hij is daarom naar de rechter gegaan. De verhuurder betoogt dat hij een zakenman is. De winkelier zegt: ik ga failliet met die huur. En dat na 25 jaar. De rechter vind de zakenman hebberig en besluit dat de winkel nog twee jaar mag blijven. Tot zijn pensioen.

Het lijkt een heldere zaak. De verhuurder is meer zakenman dan mens. De huurder meer mens dan zakenman. Waarom is hij dan nu zo bang? Omdat de winkelbaas boos kan zijn. Dat hij in een slecht daglicht komt. Omdat hij de huur zo verhoogd. Hoe kan dat nou? Hij is toch zakenman? Hij heeft toch juist gehandeld: geld verdienen. Tegelijkertijd besef ik dat het inderdaad niet zo simpel is. Zaken zijn geen zaken. De winkelbaas kan inderdaad boos worden, gaan treiteren. Want het gaat ook om macht.  De winkelbaas is de baas, wil de baas zijn. Je betaalt niet alleen met geld, ook met afhankelijkheid. Ik begrijp het. De Naam moet weg. Anders ontstaat een schuld, die vereffend moet worden.

Aggemaleuthet

 Vastenavond. Bergen op Zoom. Krabbegat. Iedereen heeft een zakdoek of gordijn, bont- of lange leren jas. Kinderen dragen kleine plastic kopieen.Hoofddeksel versierd met bloemen en emblemen. Neus toegestaan, schmink liever niet.  Samen hetzelfde anders. Vroeger was het anders, zeggen de ouderen. 20 jaar geleden vroeger. Toen verkleedde men zich. Maakte thematische grappen met de outfit. Speelde men meer. Op maandag avond, dweilen avond, waren er veel 'acts'.  Dat zijn een soort performances met props en kostuums. Vaak absurd. Nu doen veel minder krabben een act. Maar er komt wel meer publiek naar de acts kijken. Waarom die toegenomen conformiteit? De passiviteit? Ook en vooral ook bij de jeugd. Niemand weet het. Ja, mensen willen entertainment. Is dat het? De sfeer is gemoedelijk. Iedereen lijkt het goed naar de zin te hebben. Is er eigenlijk wel een probleem? Wat is er mis met hetzelfde willen? Misschien is het juist een contemporaine versie van het oorspronkelijke idee achter de verkleding: gelijkheid. Niet meer de verlossing van de economische verschillen, maar van de hedendaagse dwang tot individualiteit. Tijdens vastenavond heb je daar even vakantie van.

Krabbegat Wie is Wie

Latina

Schrijf haar eens op, vraag ik. Je 'inner latina'. Ze lacht, moet het? Het portret beantwoordt helemaal aan mijn verwachting: knap, verzorgd, stil, gehoorzaam. Ze gaat door: sterk, en, ze weet hoe het systeem werkt en hoe ze iets voor elkaar moet krijgen.... Daarmee is de richting  helemaal veranderd. Geen mak braaf schaapje dus. Meer een tijger op hakken. 

Ik beloof haar voor de volgende keer mijn 'inner dutch woman'. Ben benieuwd wat zij gaat zien. Kikker op klompen? Braaf paard?

LATINO Culture

Tikkie

Hij is kapot, de pin. Cash only in de frituur. Ai, daar had de ene dame niet op gerekend. En juist heel, heel veel zin in friet. Och, we kunnen een tikkie doen? suggereert de andere dame, ik heb net geld gehaald... Zij komt van ver en moet nog verder en had ineens honger. De film, en die begint zo verklaart de eerste dame. Welke, Apocalyps Now.. Een classic.. Oh mengen we ons in het geprek. Die is goed, heel goed. En de documentaire moet je zeker ook zien, voegt de verre dame toe.. Ja, beamen wij, waanzinnig. We tennissen een beetje verder over oorlog, karma, acteurs en psychoses. Ondertussen is er opgeteld, getikt en geknikt. Alles klopt. De friet is heerlijk, de vegakroket smakelijk, smakelijker dan de vlees, volgens de uitbaatster. Zal ik ook naar Apocalyps Now gaan? Vraagt verre dame zich af. Goed idee roept iedereen. Wij groeten hartelijk en bedanken voor het gezelschap. Pinstoring, ze zouden het vaker moeten doen.

Zin in een praatje?

Opgelost

Vandaag een lijn waaraan twee lampekappen. De stoel, ertegen aan een borstel. Ik zie hem aan het werk nu: snijplank, een klopper, een doekje. Hoed met bloemen. Hij loopt gericht naar voren en speurt de straat af. Groet een voorbijganger terloops terug. Iets getergds heeft hij.  Wat zijn business is, is niet direct duidelijk. Dat het belangrijk is en nodig, daaraan twijfelt niemand.

zie: wegrestaurant

Gezond koopgedrag..

Want het is nog niet een echte ziekte: koopverslaving. De studenten werken daarom aan een campagne om erkenning te krijgen daarvoor. Wat is dan gezond koopgedrag? Ze zijn verward, hoezo? Nou, leg ik uit, ziek staat tegenover gezond. Als koopverslaving ziek is, wat is dan gezond. Oh, dat is makkelijk. Gewoon als je iets koopt wat je  nodig hebt. Of wat je  leuk vindt. Of mooi vindt, of waar je zin in hebt. Dat is gezond dus. En voor de aarde, zeur ik nog wat door. Is het voor de aarde ook gezond? Ze worden een beetje chagrijnig. Ja, die aarde. Op die manier is het probleem ineens iedereens probleem. Een sudent kapt het af. Ja, is boeiend, maar we hebben al een ontwerp.

Gezond eten weten we, schijf van vijf.  Gezond kopen, intrigerende kwestie.

test koopverslaving

er uit gegooid

'wij hebben u eerder gemeld dat u op de wachtlijst staat en het cursusbedrag geretourneerd. Hiemee hebben wij u voldoende geinformeerd'

Maar ik was al een keer geweest, huiswerk gemaakt, de mede deelnemers getekend om ze te kunnen onthouden. Mooi is dat. Nou dag dan, Frans, Michael, Ranna, Felix, Wendy, Annemet, Dianne, Zarina, Joyce en juf Helene, tot niet meer ziens. Ik ben er uit gegooid, het aantal deelnemers is 10 en vol is vol. In plaats dat ik denk: mooi een gratis cursus avond gehad, denk ik, niet eerlijk, we waren al een groepje. Gek hoe dat werkt.

Dief

Er is iets mis, dat zie ik. Het zadel ontbreekt, helemaal, zadelpen en klem ook. De fiets is net nieuw opgeknapt. Kadootje voor de verjaardag. Het zadel was een mooi leren dames Brooks zadel. Duur, ja, vooral een kado. Het zadel was afgedekt met een plastic zak. Er moeten dus mensen zijn die plastic zakken optillen om te kijken of wat er onder zit voor hen is. Vervolgens hun accutol pakken en zadel met pen en al in die zak stoppen en meenemen. Verkopen waarschijnlijk, want voor de heb,nee, je bent het zo weer kwijt. Dieven veranderen het menselijk landschap. Het wordt onherbergzamer. Gevoel? Verontwaardiging. Kwetsbaarheid. Teleurstelling. En aanpassing, ook ik zal geen mooi zadel meer nemen. En dat voor? Een tientje? Bedankt lul.

Brooks b66

Lekker warm

3 graden warmer dan normaal, deze januari. Warmste ooit. Klopt, geen handschoenen aangehad. Vandaag was ook de warmte van de zon er weer. Het is mis, maar het voelt aangenaam.  Zouden we het verontrustender vinden als het steeds kouder zou worden?  Is erg  pas erg als het pijn doet?

januari 2020 warm

Normaal

Tijdens het koffie halen krijgt de fiets een 'weghalen' sticker van man in hesje. Ja, in het station geparkeerd, niet zo gek. Op de stoep mag ik hem ook niet zetten. Die moet leeg vanwege netjes. Zekere voor het onzekere dan maar en snel even in de publieke stalling zetten. Het is nogal een hippe fiets, een lang model met ruimte voor bagage voor. Past niet in het rek bovenin. Gelukkig is er onderin een plek. Bijna op slot komt de man aanlopen van de weghalen sticker, slijptol in de hand. 'Wegwezen hier, dat past niet.' Inderdaad steekt het achterwiel 15 cm uit. 'Ja, ik slijp hem zo los hoor! Wegwezen! ' Verbluft maak ik het slot weer los en vertrek. Uit het veld geslagen. Had ik niet moeten protesteren?  Of is dit normaal?  Ineens is de fiets niet meer hip maar lastig en de lege stoep onuitstaanbaar.

fiets weg

begin van het einde van

We houden onze oren niet dicht. Je moet er nog even van genieten: knalvuurwerk. Begin van Chinees Nieuwjaar. Eerst de geesten wegknallen, daarna de draak een krop sla voeren voor good luck. We omen er niet uit: is dit vuurwerk nu vrijheid van religie en mag het volgend jaar ook, of is het entertainment en mag het niet meer. Het is het begin van het chinese jaar van de rat, het eerste dier van een rij van twaalf. Zou symbolisch wel kunnen, het begin van het einde...

jaar van de rat 2020

weg restaurant

Zomaar langs de kant van de weg. Een plek voor, ja wat: oliebollen, water en soya melk? Er is geen beheerder, of het moet de oudere man zijn die even verder in de portiek.  In trainingspak. Niet echt het type voor soyamelk.  Of zou het gewoon een aardig gebaar zijn.  Hier: eet maar op. Raadselachtig. Ik had wel het gevoel dat ik geld zou kunnen achterlaten. Geen zin in de oliebollen.

weg resto's

One body

Het is een fantastische documentaire. Het protest in HongKong tegen de uitleveringswet met China. We zien hoe de acties gevoerd worden. De massa gedraagt zich als een collectief lichaam. Gestuurd door individuele ideeen die eerst hard geroepen en dan verdwijnen ofwel opgenomen en uitgevoerd worden. Het gouvernements gebouw wordt niet bestormd, nee, langzaam, stukje na stukje wordt de toegang geforceerd. Het lijden is collectief, de troost ook. Het is democratie in werking: individuen maken keuzes in de context van het collectieve. Ouderen leven mee met hun jongeren en steunen hen. Individuen worden vrijwillig en onontkoombaar One Body. Prachtig.

If We Burn

fuck the system

De dichter is het niet met me eens. Fuck the system kon in de punk tijd. Het kan nu weer, verdedig ik, het is meer waar dan ooit, urgenter ook. Toen, in de jaren 80 waren bijna nog alle collectieve waarden zoals sociale huisvesting, uitkeringen, pensioenen, vaste banen, emancipatie, culturele diversiteit  en zelfs eco bewustzijn aanwezig. Het was ondenkbaar dat je een 0 uren contracthad, je privee gegevens gestolen werden en inburgeren assimileren betekent. Plus dat vrouwen hun gezichten vrijwillig verbouwen. Fuck the system, waar hadden we het over. Thank you system, haddne we moeten roepen. FUCK THE SYSTEM, ik voel het, het kan echt weer. Hij haalt zijn schouders op. Nog een glaasje wijn?

FCKTHSSTEM OLD SCHOOL

Please

Het meisje kijkt aarzelend. Van over mijn schouder schat ik de situatie zien. Please, just the number, I don't need your phone. De man, Indiaas vraagt haar voor hem te bellen. Hij draagt een dubbel hoofddeksel. Pet op zijn hoofd, cowboyhoed aan een touwtje op zijn borst. Hij is mager, maar niet te. Kleding schoon, rugzakje. Zij schat met mij: Is OK. Een ballet van nummers volgt, double zero, five, no, one. Uiteindelijk contact. Zij houdt haar telefoon in haar hand, hij staat op speaker. Inderdaad, hij raakt de telefoon niet aan. I am coming, I am over the water in two minutes. Ok Ok. Dat was het. Ze is een beetje teleurgesteld. He doesn't know where I am. You don't have phone? vraagt ze nog hoopvol My phone perfect. My battery dead. Oh. Nee, nergens een drama. We komen aan. Zij fietst verder. Hij vraagt mij Taxi Taxi? No Not here. You walk. En daar gaat hij. Alledaags toerisme. Niets aan de hand.

India - Nederland

Verhaal halen

Hij is het niet eens. Op 005 geparkeerd en de boete op 005 gegeven. Door jullie. Dat klopt toch niet?

Je kunt je de rest van het gesprek voorstellen: Niet wij, brief schrijven, niks kunnen doen, niet wij, etc.

Misschien mekkert het nog even door komt er een vermanend: Rustig! Er komt in ieder geval nooit Sorry. Nooit: lullig zeg, ja, my bad. Nooit: Goh laat maar zitten, joh.

Hij weet dat wel. Maar moet het toch even kwijt.

bezwaar parkeerboete

Collectief

De vonken vliegen er van af. Het had een feestelijke bijeenkomst moeten worden. Het vieren van het worden van een collectief. Een deelnemer roept echter voordurend dat met hem geen rekening is gehouden. Dat zijn wensen niet genoeg zijn genoteerd. Hij is niet vertegenwoordigd. Hij, Hij, Hij. Niemand heeft er meer zin in. Geen kring, geen groepje: wij en hij is het. Wat hij wilde, onderdeel zijn van is door het benadrukken van zijn buitengesloten zijn onmogelijk  geworden. In zijn eigen medicijn gespuugd. Iedereen is aangeslagen en droevig. Mislukte gezamenlijkheid. Slechte zaak.

Dit is een button

Tekst in blauw schuingedrukt

Dichter

Naast me op de stationsbank schrijft hij korte zinnen. Tussen iedere zin kijkt hij peinzend voor zich uit. De trein komt het station binnen. We staan op. Gedicht? vraag ik. Nee, glimlacht hij, mijn huiswerk Frans. 'Had ik beter niet gevraagd', glimlach ik . Hij knikt: 'Dan had je kunnen bljven dromen. Over stations en jonge gedachten'. 

Zie je wel. Toch een dichter!

Leer moment

De tas is gratis. Het leer is droog, de rits versleten. Op de markt vraag ik om een zelfde exemplaar. De fournituren kraam wordt bemensd door een Turkse moeder en zoon.  We meten eerst samen de lengte. Hij zoekt vervolgens achterin het busje. Zij geeft aanwijzingen. De rits wordt gevonden, zwart, deelbaar, metaal. 2 euro. Ik ben blij zeg ik, nu nog er in zetten. Doe ik zelf, op de naaimachine, beantwoord ik haar vragende blik. Ze pakt de tas en tikt op de rits. 1 kant is maar kapot.  Ze knipoogt. Inderdaad. Dezelfde rits, ik hoef alleen de ene helft te vervangen. Slim!!! Thuis doe ik precies wat ze heeft gezegd. Perfect! De tas is me meteen dierbaar: resultaat van een geslaagde bilaterale aanpak....

Dit is een button

Tekst in blauw schuingedrukt

Civil servant

Vijf minuten in de bespreking begint een andere ambtenaar hard op de valse piano te spelen. We zijn in het kantine-kantoor van dienst ruimtelijk in Amsterdam. Een grote shabby chic ruimte. Voormalige school. Alles is er en alles is ook cool. Zitjes, planten, kroonluchters van gerecyclede buitenverlichting. Twee grote koffiemachines . Het voelt als een exclusief grand café. Aan de muren een tentoonstelling van Ambt Art, kunst door ambtenaren. We zijn hier niet bij bescheiden dienaars, dit is het honk van een volwassen bestuursindustrie. De bespreking verloopt stroef. Uiteindelijk stopt de piano ambtenaar met van zijn improvisaties en gaat een nieuwe vergadering in. Na de onze  vragen of we nog even onze boterham mogen blijven eten. Dat mag. "En geniet van de gratis koffie!" Gratis?  Onze koffie, denk ik geërgerd, het is onze koffie, jij werkt namens ons voor ons. We eten de boterhammen, kijken naar de kunst. Overal hangt titel, maker, op welke afdeling werkzaam en de prijs. Dat vinden we weer ver gaan. Ambtenaren zijn amateurs. Zo ziet het werk er ook uit. De Professionals Kunst zijn wij. Ineens wordt duidelijk waarom die vergaderingen zo moeizaam gaan: dat vinden de ambtenaren ook van ons. Amateurs. Dilettanten. “Maar wij vragen er tenminste geen geld voor,” zegt mijn vergaderpartner. Dat is ook weer waar. En anders dan de prijzen bij de amateurkunst zou dat zou ook helemaal niet kunnen. Ons beroep is vrij. Als burger heb je wel ervaring en expertise maar is die niets waard. De ene kennis is de ander niet. De participatie samenleving voelt ineens heel ver weg.

Ubuntu 3

Is meer partijen democratie in Afrika wel gewenst? vraagt Zuid Afrikaanse filosoof Mogobe Ramose zich af. Is dat niet een koloniale opgedrongen vorm van bestuur. In de Afrikaanse traditie is men niet gelijke individuen, men is een grooep,  een samenleving. Bij beslissingen streeft men naar consensus, naar een oplossing waarmee iedereen kan leven. Als individu voor je belang stemmen en dan in de kamer oppositie voeren, waarin is dat een verbetering? En discussieren dan, en tegenstanders, denk ik. Kritisch zijn?  Alleen strijd lijkt in staat zelfzuchtig handelen te bestrijden. Precies, dat is wat individualiseren doet. Wanneer samenleven in overeenstemming de voorwaarde is om mens te zijn, is gevecht irrelevant.

ubuntu

Zombie

De student geeft richting: Zombie Formalism.  Kunst die lijkt op abstracte kunst, maar niets teweegbrengt dan een zeker esthetisch genoegen. Geen noodzaak kent, behalve de marktwaarde. Zombie ervoor zetten. Zo simpel is het. Klopt wel. De zielloze stedebouw van Amsterdam: Zombie modernisme. De USA onder Trump: Zombie democracy..

Het werkt als in: zielloos verklaren, dood. maar. Voor de oplossing doet het nog niets.

zombie formalism

Thuis

Polen in Duitsland met heimwee, nemen we aan. Verder onleesbaar. Wonderlijk dat graffity zo duidelijk een stijl is, dathet daarmee dat wat gezegd moet worden in de weg zit. Stijl vormt inhoud. Stijl sluit inhoud uit. 'Polen' als identiteit is natuurlijk ook een vorm. Het gevoel ergens zijn waar je je niet thuis voelt, is echter onmiskenbaar inhoud.

Dit is een button

Vegan

Een Duitse rasstaette is er niet de beste plek voor. De appeltaart is vegan. Waarom? Geen ei. Oh ja. Dat kan er ook in zitten.

We proberen het, vegan. Melk hebben we al: rebel kitchen Mylk. Nu nog de rest. Vegetarisch is easy. Vegan lastiger. Onze Europese keuken is nadrukkelijk dier inclusief. Bijna altijd boter kaas en eieren. In deeg, in sauzen. Waarom vegan? Waarom niet. Alvast oefenen voor later. We rijden ook al 90 km p/u. Heeft eerlijk gezegd wel iets te maken met het type auto. Lijkt ons slim, nu opgeven wat je later wellicht verplicht moet missen. We oefenen ons in bereid zijn iets niet te hebben. Voorkomt zuur en bitter.  In theorie. De praktijk gaat het de komende tijd uitwijzen.

Vegan Kaas maken

aftelsom

Laatste avond, we maken een rijtje. Doden eerst. Dan gebeurtenissen. Dan dingen die al lang bezig zijn, maar die nu opvallen. Wat opvalt is dat er behalve de openlijke onderdrukking veel dwang is die geen dwang heet. Gebrek aan keuze. Structuren die eenduidig zijn. Gebrek aan gesprek. Meer vrijheid! Toast iemand. 'Als het zo simpel was... ' Bromt een ander. Vrijheid is geen ingredient, het is de resultante van genereuze structuren. Tolerantie voor verschil. Vrijheid betekent dan een daadwerkelijke transformatie van het bestaande. 'dus op de Transformatie'. Dat is goed. Dat willen we wel. Hoe dan is iets voor volgend jaar.

Kaartje

Ieder jaar sinds 15 jaar sturen we de straat een nieuwjaarskaart. Na kerst, geen geloofskwesties. Wij ontvangen ook kaarten van de buren. Het aantal neemt langzaamaan toe. Eerst de traditionalisten, die uit zichzelf al kaarten sturen. Langzamerhand ontvangen we ook kaarten van beginners. Antwoorden zeg maar op die van ons. Handgetekend van de buurmeisjes boven. Een door de kleindochter geschreven kaart van Joop. Wat de kaarten gemeen hebben is dat we elkaar allemaal, buurman, buurvrouw, of live buren noemen. Want van sommigen kennen we de naam, anderen de naam fonetisch en nog anderen eigenlijk van handopsteken. De verschillende Buren versies zijn een elegante manier om geen vergissingen te maken. Want dat maakt d egoede bedoeling weer onhandig. De kaart met daarop mijn naam, weer doorgestreept, en vervangen door 'buurvrouw, vrouw van Bart' is ons daarom dierbaar.

gewenst

samen uit...

Je bed opnemen en erbij zitten, voor zolang het nodig is. Zo doen we dat. Dat is het verschil met jullie, jullie zijn zo koud. Ik wil er naar toe. Wat doen. Koken. Helpen. Inderdaad anders. Wij wachten op een appje of berichtje dat het bezoek gewenst is. Koud? Onhandig misschien. Cruciaal verschil is het gevoel hoe je onderdeel bent van een gemeenschap. Hoe de doden een rol spelen in het leven is een volgende. Wij herinneren, in andere culturen mogen de overledenen nog meeleven. Invloed uitoefenen. Afscheid is in onze cultuur definitief. In andere culturen mag het ook een overgang zijn naar een andere aanwezigheid in het bestaan. Vandaag draag ik een ketting van overgebleven  voorwerpen met een gaatje, opgeraapt in de woning van mijn overleden moeder. Zou ze ook voorouder mogen zijn? Of is onze wereld net groot genoeg voor de levenden?

begrafenis caraiben

betekenis

Je zoekt betekenis en levert een prestatie

Dit is een button

Tekst in blauw schuingedrukt

dubbel

Nooit was het gelukt om samen te repeteren, zo druk waren de agenda's van de amateur spelers. Pas op de premiere speelden ze voor het eerst samen. Toch gelukt, het is mogelijk! Zo begint de regiseusse, volgens de folder routinier in het maken van participatief theater. We klappen en knikken, ja, prachtig, dat goede wil genoeg is.

Na het stuk kijken we elkaar aan. Waarop mag je of kun je een stuk als dit beoordelen? Sommige spelers zijn vaardiger dan anderen. Dat is zoals het is. Daar hoeven we niet Disney over te doen. Wat willen we dan wel zien?  Plezier? Die goede wil? Het is  niet de eerste keer dat we bij 'participatief theater' het gevoel krijgen dat we naar een light versie van serieuze toneel/opera/musical kijken. 'Betuttelend,  paternalistisch, ja, koloniaal bijna!' Het is de onaangepaste en bijna onaangename vrouw van de tweede rij. We moeten haar wel gelijk geven. Want inderdaad: Ieder materiaal is edel. Glas als diamant, dat is nep. Als je je materiaal niet kunt laten stralen, ben jij de amateur. Opgelucht staan we op: de spelers feliciteren.

Klopt!

Eerst het bordje, dan de rommel. Het vuil is hinderlijk en toch fijn. Zie je wel, het klopt!

Lil is Big

Een gewoon schrift, met ruitjes. Afgeprijsd van 3,75 naar 1 euro. Op de voorkant staat Lil Kleine, en, je moet je best doen op school.  Het schrift is geen succes, of, het is over. Ik koop het voor een vriend die Lil Kleine een materialistische lul vind en een kinderverpester. Dat was vroeger, denk ik, nu is hij gewoon jurylid in the Voice. Braver kan niet. Andere schriften van hetzelfde formaat zonder naam er op kosten standaard 1 euro. Kun je zelf Lil Kleine op de voorkant schrijven. Maar, dat zal hij niet willen. Want hij is een materialistische jongen, dus moet je wel de brand kopen. Toch een kinderverpester?

lil kleine Hema release

vliegveldschaamte

Boeren blokkeren onverwacht Eindhoven Airport , mogen na overleg met politie een rondje rijden en weer vertrekken. Greenpeace activisten blokkeren Schipholplaza. Marechaussee grijpt in . Tegen minder stikstof, voor minder stikstof. Reizigers missen vluchten, reizigers  missen geen vluchten. Aantal aanhoudingen 0, aantal aanhoudingen 26. Toch vindt de woordvoerder van Boeren Defence Force dat boeren worden gedeporteerd als Joden in de oorlog. Om plaatsvervangende vliegveld schaamte van te krijgen.

boze boeren

gedenktijd

Hoe lang mag een publiek monument blijven liggen? Opnames van 14 november en11 december.

monument

Dit en dus dat

Van 12 naar nieuwe kledingstukken per jaar. Geven we niet eens veel meer geld aan uit. 8% van de Co2 uitstoot. Meer dan vliegen. Oorzaak: Aankoop. Gevolg: Overstroming. In het midden grote bedrijven en veel reclame. Stoppen met kopen heeft dus als bijkomend voordeel dat ook die reclame verdwijnt...

fashion and climate

Heerlijk avondje

Gelukkig, morgen weer voor een jaar voorbij!

Zo denken anderen er over

Fair fight

Terloops komt het voorbij, halverwege de documentaire: de oorsprong van het recycle teken. Het is de petrochemische industrie zelf! Als reactie op de groeiende onrust over vervuilende aspecten van plastics wordt in de jaren negentig het concept 'recyclen' geintroduceerd. De consument  voortaan zelf iets doenaan vervuiling. Daarmee smoren ze geluiden over het afschaffen van plastic in de kiem. Vrijwillig brengen verpakkingsproducenten  dit teken voortaan op plastics aan: recyclebaar...De petrochemische industrie is de machtigste ter wereld. Meer lobbykracht dan welke andere ook. Ineens begrijp hoe bizar het is dat 1 van de grootste gevaren voor het milieu  bestreden  wordt door vrijwilligers en onbetaalde activisten.  Aantoonbaar slecht is een beroep, aantoonbaar goed is een hobby.  Heel ongemakkelijk. .

Broken